Onze bevalling, van het hele gezin

De vierde zwangerschap

Onze dochter is één jaar en acht maanden oud. Geen baby meer, al een tijdje niet meer. Vol overtuiging loopt ze rond, lief en gezellig, maar ze weet ook wat ze wil. Precies zoals ik haar twee jaar geleden in mijn buik al kende, lief en vol vertrouwen dat dingen gewoon goed komen. Dat vertrouwen miste ik tijdens mijn zwangerschap. Het was mijn vierde zwangerschap, derde kindje, dan zou je verwachten dat je een beetje weet wat je kunt verwachten, maar niks was minder waar, deze zwangerschap was weer zo vreselijk anders. Waar ik bij onze middelste volledig op mijn gevoel en de baby durfde te vertrouwen, vond ik dat nu heel moeilijk. Daarbij gaf de echo ook nog eens een heel andere uitgerekende datum dan ik zelf dacht (de echo zei tien dagen eerder!) en dat gaf mij veel stress. Want stel je voor dat ik overtijd zou lopen… dan had ik met die nieuwe datum weinig speling meer.

De zwangerschap was dus een goede les in vertrouwen houden. Gelukkig had ik Gonny, de doula die mij ook had ondersteund bij onze middelste dochter. In het begin van mijn zwangerschap vroeg ik me af of ik Gonny wel echt nodig zou hebben, maar al snel bleek dat het toch maar wat fijn was dat ze er was! Ze hielp me het vertrouwen in mijn gevoel en mijn baby weer te vinden.

De uitgerekende datum van de echo kwam en ging ook weer voorbij. Zonder enig teken van een naderende bevalling. Stiekem was ik opgelucht, had ik toch gelijk! En toen werd het Pasen. Eerste paasdag vierden we bij mijn ouders, maar ik was niet te genieten, voelde me lelijk en dik en had nergens zin in. Achteraf een zeker teken, want zo begonnen mijn andere bevallingen ook. Zeker toen ik ‘s avonds ook nog foto’s wilde van mijn buik (ondanks dat ik me dik en lelijk voelde), had ik het moeten weten, maar ik zat duidelijk in een ontkenningsfase.

De bevalling begint

Die avond had ik vervelende harde buiken. Gaan wel weer over, dacht ik, maar ‘s nachts werd ik er zelfs van wakker. Morgenochtend is alles weer rustig, dacht ik, maar dat was niet zo en toen mijn man mij ‘s ochtends bij het wakker worden aankeek, ging hij snel uit bed om het bevalbad op te gaan zetten, hij had al wel door dat ik aan het bevallen was.

Intussen waren ook onze dochters wakker geworden en was ik ook maar uit bed gegaan. De weeën gingen niet weg, maar werden juist erger, dus toch maar Gonny gebeld of ze wilde komen (ik had haar vroeg in de ochtend ook al een berichtje gestuurd) en ook de verloskundige gebeld. Het zal met zo’n vaart niet lopen, dacht ik en we spraken af dat ik haar weer zou bellen als ik haar nodig had.

(Het is nu half oktober 2018, mijn baby is zelfs geen dreumes meer, maar een heuse peuter van ruim 2,5 jaar oud! Hoogste tijd om eindelijk mijn bevalverhaal af te schrijven)

Mijn man was druk met ontbijt maken voor de kinderen, het bad vol laten lopen, letten op de temperatuur van het water, hij wist wat hem te doen stond en ook dat we haast hadden, dochter twee werd ook in no time geboren. Gonny kwam binnen en nam mijn laatste twijfel weg, jij bent aan het bevallen!

Overgave aan de baring

Ok… dus geen aprilbaby, mijn baby werd toch nog in maart geboren. Gek genoeg moest ik daar echt even aan wennen! Het was wel keurig mijn eigen uitgerekende datum, dat vond ik dan wel weer leuk. Gek om je daar druk over te maken tijdens je bevalling! Gonny ging op de bank zitten en onze toen nog jongste (toen 2,5 jaar) kroop bij haar op schoot. De oudste (toen 6 jaar) lag op de bank tv te kijken. Het bad was al aardig gevuld en man had de kinderen voorzien van ontbijt. Het was gezellig in de kamer, tweede paasochtend, gordijnen dicht, huiselijk tafereeltje en ik danste er wat tussendoor.

Dat bad dacht ik op dat moment niet nodig te hebben, ik kon me niet voorstellen dat ik nog in bad zou willen. De weeën opvangen ging prima, ik riep mijn man als ik hem nodig had en hing dan aan zijn nek voor de nodige ontspanning. Tot ik ineens alles uit trok en in bad ging zitten, er leek wel een pauze te zijn. Het water was heerlijk ontspannend. Helaas besloot onze peuterdochter dat zij ook in bad wilde en volhoudend als ze was, ging dat gepaard met een flinke gilpartij. Weg bevalling, eerst peuterprobleem oplossen. Gelukkig was het Pasen, dus er was chocolade in huis. Dochter had haar kleren al uitgetrokken, maar liet zich verleiden door een paasei en werd stil. Mooi, kon ik verder met bevallen.

Daarna ging het snel, ik kronkelde door mijn bad en maakte hierbij de nodige kreungeluiden. Oudste dochter lag nog altijd op de bank met een kussen over haar hoofd getrokken. Ik heb haar nog gevraagd of ze er echt wel bij wilde zijn, dat we opa en oma konden bellen of dat ze naar boven mocht als ze dat liever wilde, maar ze wilde er bij zijn. Ze wilde me echter niet horen, prima. Tussen de weeën door hing ik over de badrand met manlief aan de ene kant en dochter aan de andere kant. Mijn peuter vond het hele gebeuren de normaalste zaak van de wereld en legde haar handje op mijn arm. Dat vond ik heel rustgevend.

De geboorte van de derde dochter

Toen kwam het moment dat ik dacht, dit kan ik niet. Dat moment was er bij de geboorte van dochter twee ook en was toen het teken dat ze eraan kwam. Ik keek naar mijn doula en zij knikte me bemoedigend toe, je doet het prima! Het gaat goed. Ik sprak mijn baby toe, wij kunnen dit, kom maar, mama is er klaar voor, we zijn er allemaal klaar voor, kom kijken en zie alle mensen die nu al zo veel van je houden! Ik voelde tussen mijn benen en voelde haar hoofdje al. Ik riep oudste dochter, de baby komt, als je het wilt zien, moet je nu komen. Dochter kwam ook bij het bad staan, eerst wat schuchter, maar wel vol interesse.

Ik voelde het hoofdje staan, het trok door mijn hele lijf, de volgende wee was haar hoofdje geboren en zag ik haar draaien. Even rustig nu, daar is ze bijna, het gaat zo goed! De volgende wee kwam ze er helemaal uit, ik haalde haar langzaam omhoog, boven water, ze keek me aan, zo mooi, zo stil. Ik vroeg me af of stil wel goed was en blies in haar gezichtje, ze pruttelde wat, maar ik voelde haar spierspanning, zag haar roze gezichtje, ze had gewoon niet de behoefte om te huilen. Ik keek om me heen, drie verrukte gezichten aan de badrand, iets verderop het gezicht van mijn doula. De baby in mijn armen, ze hoefde ook niet te huilen, alles was zo goed.

Placenta

Het was best heftig om in twee uurtjes van ‘ik ga nog lang niet bevallen’ naar ‘baby is er al’ te gaan, maar toen ze er was, was ook alles goed. Onze oudste hoopte op een broertje, maar toen ze haar zusje zag, was ze verliefd en heeft ze het nooit meer over een broertje gehad. Papa tilde ze op zodat ze hun zusje konden aaien en kusjes geven. Ik liet de baby aan mijn tepel snuffelen, hoopte dat ze zou gaan drinken zodat mijn placenta los zou komen (dat duurt bij mij altijd een poosje). Manlief heeft de verloskundige gebeld dat de baby er was. Toen wilde ik uit bad, ik zat niet meer lekker, kreeg het koud, dus hebben man en Gonny mij uit bad geholpen en heb ik me op de bank geïnstalleerd.

Toen de verloskundige (en haar stagiaire) binnen kwamen, was de placenta nog steeds niet geboren. Geheel volgens onze eigen plannen, zat de baby daar nog aan vast. De stagiaire moest even schakelen, dit had ze nog nooit meegemaakt (mijn verloskundige gelukkig wel). Ze vroegen wat ik nodig had en ik gaf aan dat mijn placenta eruit moest, daar hebben ze me bij geholpen. Toen was onze dochter echt los! Peuterdochter heeft samen met papa de navelstreng geknipt. Ze hadden geen weegschaal mee en ik wilde geen kraamverzorgster op de bevaldag, dus ging ze in de slaschaal op de keukenweegschaal. Vier kilo rond! De controles van de baby gebeurden onder toeziend ook van de beide grote zussen. En ik zat daar, in mijn badjas op de bank, te genieten van mijn gezin!

Zen

Haar geboorte was magisch, ze bracht zen in ons gezin. Zoals haar geboorte, was ook de rest van de kraamweek, ze huilde amper en haar zussen vonden alles geweldig aan haar. We hoefden niet op zoek naar een nieuwe balans, het klopte gewoon. En nu is ze, naar eigen zeggen, heel groot. Terwijl ik dit zit te typen zit ze in de keuken, samen met haar zus te knutselen. Ik zwijmel nog wat weg naar die prachtige tweede paasdag, ruim twee jaar geleden, toen ik in bijzijn van mijn hele gezin mocht bevallen van onze prachtige dochter!

Ilse.

 

 

 

Geboorte van een moeder

Vanuit een diepe slaap
Ontwaken
Als een droom die plotseling onderbroken wordt
En plaats maakt voor iets nieuws

Iets onbekends
Dat met kracht zich aandient
Steeds dieper daalt
En om erkenning vraagt

Omarm
De pijn
Om haar niet meer te voelen
We zijn één

In de kalmte
Van het donker
En de stilte van gedachten
Ontstaat overgave

Voelen leert
Te vertrouwen op dat wat is
In liefde te ontvangen
Wat altijd al was

Vol vertrouwen
Landde je op aarde
In mijn handen
Lag een nieuw begin

Suzanne

Geboorte van een babietje

Vanaf het begin van mijn zwangerschap is het mijn intentie geweest om bij te dragen aan een nieuwe norm, namelijk die van natuurlijk geboorte geven vanuit je eigen innerlijke kracht. Het was mijn eerste kindje, dus alles was grotendeels nieuw en onbekend terrein. Van begin tot eind heb ik mijn zwangerschap en het geven van geboorte ervaren als een bewust proces. Een proces wat heeft bijgedragen aan het bevestigen van een ‘weten’ en het vergroten van mijn bewustzijn.

Het volgen van een cursus Hypnobirthing en het aangaan van de doula samenwerking met Gonny, hebben hier deel van uitgemaakt. Gonny heeft met een liefdevolle, open houding naast mij gestaan en wist hierin goed aan te voelen wat ik wel of niet nodig had. Uiteindelijk heeft dit geresulteerd in een geweldig, positieve hands off baring, waarin ik ten volle heb mogen ervaren wat het is om vrouw te zijn. Gonny bedankt voor je serene aanwezigheid en het bekrachtigen van mij als vruchtbare(nde) vrouw. ❤

Doula bij de geboorte

Van oorsprong betekent het oud Griekse woord doula: ‘dienende vrouw’. Eeuwenlang steunen vrouwen elkaar al tijdens het op de wereld zetten van een kind, wat erg positieve effecten op het geboorteproces blijkt te hebben. Gek genoeg hadden wij nog nooit van een doula gehoord. Door de cursus hypnobirthing zijn wij hiermee in aanraking gekomen.

Het geboorteproces heb ik gezien als veel meer dan een fysieke gebeurtenis. Het is een ervaring die diepe indrukken heeft achtergelaten op mij als barende vrouw, mijn partner en ons kindje. De manier waarop je kind ter wereld komt en de eerste uren na de bevalling zijn ontzettend belangrijk. Om deze reden hebben wij het belangrijk gevonden om de bevalling bewust voor te bereiden samen met een doula. Om zo een zachte en liefdevolle overgang naar de wereld voor ons kindje te creëren. Maar ook om het een prachtige ervaring voor ons als ouders te maken. En dat is mede dankzij Gonny, als ‘dienende vrouw’, gelukt.

Met aandacht, liefde en vertrouwen heeft zij ons gesteund. Zij wist mij feilloos aan te voelen en mij in mijn kracht te laten en zetten. Gonny moedigt aan, masseert, geeft informatie die zij alleen als ervaringsdeskundige kan geven en bewaakt de rust tijdens de zwangerschap en bevalling. We hebben veel gehad aan haar adviezen.

Maar ook voor de vader is het vaak een overweldigende ervaring om jouw vrouw door het proces van bevallen te zien gaan. Met Gonny konden we de ervaring delen, maar ook zorgen en blijdschap. We hebben een vertrouwensrelatie met haar opgebouwd.

Gonny heeft ervoor gezorgd dat we alle rust en ruimte hebben gekregen om ontspannen te kunnen bevallen. Ze volgt,ondersteunt en maakt daarbij gebruik van haar wijsheid, humor en warmte. We hebben ons gezien en gehoord gevoeld. We zijn Gonny dankbaar voor de unieke geboortereis die wij met elkaar mogen hebben ervaren.

Ellemieke en Christophe

Sara

Hoe het begon

Onverwachts was ik zwanger… Een heel welkome verrassing. Niet voor mijn man, hij deelde mij halverwege de zwangerschap mee dat hij zonder mij verder wilde. Dit kwam keihard aan, ik had een toekomstbeeld waarin hij een grote rol speelde en kon niet vatten waar dit zo ineens vandaan kwam. Door de zwangerschap had ik weinig tijd om er bij stil te staan, ik had me voorgenomen deze zwangerschap bij mezelf te blijven, goed voor mezelf te zorgen en het goed te hebben. Toen mijn man wegviel, heb ik Gonny ingeschakeld. Het leek mij fijn iemand te hebben die ik kon bellen of mailen of zien wanneer ik daar behoefte aan had, zodat ik er niet alleen voor stond. Zo heeft het ook echt gevoeld. Ik heb me heus wel eens alleen gevoeld of somber en het ging niet altijd zoals ik had gewild. Maar het feit dat er iemand voor me was, waarbij ik met mijn vragen of twijfels terecht kon, was fijn. Eens in de zoveel tijd spraken we af, soms zelfs elke week. Om bij te kletsen, een oefening te doen en gewoon zwanger te mogen zijn.

 

Vertrouwen

Zo vond ik meer en meer vertrouwen dat ik het alleen ook wel zou redden. Deze zwangerschap, de bevalling en ook de baby-tijd. Mijn wereld was ineens een stuk kleiner geworden met ook nog de zorg voor onze 5-jarige zoon. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld, je kunt niet even iets overdragen aan/ delen met je partner en het gemis zat ‘m ook vooral in het klankbord dat er niet meer was.

Ik kreeg gaandeweg bijna zin in de bevalling, zo sterk kon ik van binnen voelen dat ik dit kon! Ik wilde het ook heel graag allemaal op mijn manier doen, zeker na de ervaringen tijdens de vorige zwangerschap en bevalling. Hier ben ik helemaal voor gegaan. Gelukkig had ik de juiste mensen om me heen verzameld, een begripvolle verloskundige, een lieve vriendin en een fijne Doula. Samen zouden we het redden met mezelf ‘aan het roer’.

Ook toen er vruchtwaterverlies was, bleef ik bij mijn standpunten en wat is het dan fijn dat de anderen achter mij stonden en ik me niet alleen voelde! Gonny heeft me tot een dag voor de bevalling bijgestaan en me vertrouwen gegeven dat mijn lichaam dit allemaal aankan.

 

Geboorte

Dus pas na meer dan 42 weken kwam Sara ter wereld. Helemaal op eigen kracht, thuis, in bad. Een spectaculaire en heel ‘eigen’ bevalling. Niemand heeft zich ermee bemoeid. Ik had 2 lieve vrouwen aan mijn hoofdeinde zitten (Gonny en vriendin) die mij steunden door er gewoon te ZIJN, mij het vertrouwen te geven dat ik dit kon.  Ik heb een paar dagen met een euforisch gevoel rondgelopen. Ik had het gewoon gedaan! Op mijn manier, met de mensen die ik had uitgekozen en nu had ik er een prachtige dochter bij!

 

Dankbaar

Ik ben Gonny erg dankbaar voor deze ervaringen. Als afsluiting kreeg ik het prachtige geboorteverslag. Ik kijk met een enorm goed gevoel terug op de zwangerschap en bevalling. Ik ben trots op mezelf en ben blij dat ik het op deze manier heb kunnen doen.

Linda

Linda, geboren op 14 januari 2016.

Wat een fantastische ervaring om met een doula te bevallen.

Ik heb al de hele zwangerschap met een idee gezeten om met een doula te bevallen. Het was mijn tweede zwangerschap. De eerste bevalling was een drama. In ziekenhuis, 36 uur en veel complicaties. Bah. Dat wou ik niet meer. Daarom wou ik het anders aanpakken en een doula paste precies in mijn gedachten.

Door de drukke baan en de thuissituatie (we gingen een maand voor de uitgerekende datum verhuizen) kwamen wij pas in de laatste week, 4 dagen voor de uitgerekende datum, bij Gonny voor het eerst voor de kennismaking. Gonny was bereid om direct een afspraak met ons te maken. Dat vonden wij super. Er was direct een klik. Wij hebben daarom direct na de eerste kennismaking een tweede afspraak voor de volgende dag gemaakt. Daarin hebben wel allerlei zaken besproken. Gonny heeft ons verteld over haar ervaring en allerlei bevallingen die zij heeft meegemaakt. Op basis hiervan zei mijn man opeens “waarom zouden we ook niet thuis bevallen”? Eigenlijk paste het ook in mijn gedachten- lekker in een bevallingsbad te bevallen- op een natuurlijke manier! Fantastisch! Zeker na de eerste bevalling in ziekenhuis. Het was ontzettend mooi om te horen dat ook mijn man hierachter staat.

Gonny heeft ons contactgegevens gegeven van iemand die een bevallingsbad te leen had. Verder heeft zij ons allerlei informatie gegeven over de placenta. Hoe deze bewaard en verwerkt kon worden. Dat vond ik heel belangrijk. Tevens hebben we in onze gesprekken ook over de lotus bevalling gesproken.

Een dag later braken om 2 uur nachts mijn vliezen. Om 10 uur hebben we Gonny gebeld en die was er dan de hele bevalling. Gedurende de hele bevalling was zij ‘lekker bezig’ met mij maar ook met mijn man en de verloskundige.  Ik ben uiteindelijk niet in een bad maar op een kruk bevallen. Helemaal natuurlijk en zonder complicaties met ons prachtig dochtertje als resultaat. Daarom heb ik in een intiem momentje na de bevalling tegen Gonny gezegd: “Dit was mijn droombevalling”!

Na de bevalling hebben we nog een prachtig verhaal- verslag van Gonny gekregen. Het verhaal waarin zij, op een hele leuke manier en heel nauwkeurig, de hele bevalling omschrijft.

Gonny, wij willen jou hartelijk bedanken voor de fantastische bevalling! 

 

 

 

Dragen en gedragen worden

Op de dag van de bevalling van ons eerste kindje ben ik 40 weken en 4 dagen zwanger. De afgelopen weken heb ik al heel vaak gedacht dat de bevalling ging beginnen. Ik had vaak voorweeën en steeds weer dacht ik dat mijn buik niet verder kon groeien (wel dus). De zwangerschap vond ik -behalve het verschrikkelijke overgeven in het eerste trimester- echt heerlijk en ik kon me er niets bij voorstellen dat de meeste mensen er wel klaar mee zijn op het eind. De laatste weken vond ik best pittig. Ik probeerde het allemaal steeds ontspannen aan te zien maar ik begon toch ook ongeduldig te worden en vond het moeilijk dat mijn lichaam niet meer zo mobiel was als voorheen. Van mij mocht ze nu wel komen!

Het begint!

De dag van de bevalling voelde ik me bijzonder alert en helder. Ik had een fijne ontspannen dag gehad met een wandeling door de regen en yoga. Mijn vriend kwam vroeg thuis en begon vast met koken terwijl ik nog een beetje aan het opruimen was in de woonkamer. Ik stond aan de eettafel toen ik ineens ‘pats’ voelde van binnen, om 17.45 waren mijn vliezen gebroken. De weeën begonnen na 5 minuten en volgden elkaar gelijk in rap tempo op dus we begonnen gelijk maar met timen. Ik was helemaal overrompeld, zo snel ging het allemaal.

Mijn vriend belde eerst mijn moeder en daarna doula Gonny om te vertellen dat het was begonnen. Inmiddels stond ik in de woonkamer bij de eettafel waar ik af en toe wat op steunde of even op een stoel ging hangen. Van te voren hadden we allerlei houdingen en massage technieken geoefend maar daar kwam niets van terecht. Ik stond rechtop bij de tafel en ik kon mezelf met geen mogelijkheid nog in een andere houding krijgen. Ik verplaatste steeds mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere been en wiegde met mijn heupen. Ik kon er helemaal niet over nadenken, de bewegingen kwamen vanzelf. Ook begon ik steeds harder te brommen/grommen en soms schreeuwen. Dat hielp enorm. Inmiddels was de verloskundige gebeld om te vertellen dat het toch best snel ging.

Omhuld

Gonny was er als eerste. Ze was heel kalm en opgewekt en haar aanwezigheid gaf me een vertrouwd gevoel. Ik kan me haar woorden niet meer precies herinneren maar het gaf me vertrouwen. Niet lang daarna kwam mijn moeder ook binnen. Het was heel ondersteunend dat er nu meerdere moeders aanwezig waren. Ik werd verder heel erg met rust gelaten en dat was heel fijn. Alleen mijn vriend was de hele tijd naast me en ik kon tegen hem aanhangen of op hem steunen. We deden het echt samen. Ik dacht altijd dat er tussen de weeën altijd een pauze is waarin je even kan bijkomen. Ik was dan ook best verrast dat dit al vrij snel helemaal niet meer het geval was! Het voelde als een grote wee. Het golfde door mijn hele lichaam met mijn buik als centrum. Ik was nogal overrompeld dat er bijna geen pauzes tussen zaten. Lag het aan mijn tijdsbesef of ging dit echt super snel allemaal? De verloskundige kwam binnen. Het was haar eerste dienst bij de praktijk en wij hadden haar nog nooit gezien. Ik heb nauwelijks iets van haar meegekregen omdat ik zo in mijn bubbel zat maar haar stem was aangenaam. In het geboorte plan had ik gezet dat ik zo min mogelijk of helemaal niet getoucheerd wou worden, dat leek me zo verstorend. Ik zei (nou ja, schreeuwde) dat ik persdrang kreeg en de verloskundige vroeg of ze dan toch even mocht voelen hoe ver de ontsluiting was. Volledige ontsluiting. Die bevestiging maakte dat ik nu met meer vertrouwen mee durfde te persen.

Geboorte

Ineens veranderde de bewegingen binnenin mij. Het was niet alleen meer mijn buik waar het gebeurde maar ik voelde nu een grote druk naar beneden. Ik besefte dat het nu aardig opschoot. De verloskundige had de baarkruk achter mij gezet zodat ik kon gaan zitten, ik stond nu al best een tijd en ik was doodmoe, mijn hele lichaam schudde en trilde. Ik verlangde ernaar om te gaan zitten maar ik had het gevoel dat het verstorend zou zijn als ik nu van houding ging veranderen. Mijn lichaam had totaal een eigen wil. Ik stond nog steeds aan de tafel, af en toe wat hurkend en wiegend. Dat ging verbazingwekkend goed. Ik kon me helemaal overgeven aan wat mijn lichaam aan het doen was. Mijn moeder, Gonny en de verloskundige waren heel stil en kalm op de achtergrond aanwezig. Eerst perste ik ontspannen en zachtjes maar al gauw moet ik gewoon heel hard mee duwen. Ik had bedacht om dat heel zacht te doen maar het moest gewoon zo. Het gevoel van binnen was zo overweldigend en ik haalde er heel veel steun uit de gedachte dat zoveel vrouwen mij voor gingen. Ik heb heel hard geschreeuwd, niet uit angst maar uit kracht. Ik voelde met mijn hand haar hoofdje en was opgelucht want nu was ze er bijna! Het was nu een extra motivatie om mee te persen.

Het voelde alsof mijn hoofd compleet werd uitgeschakeld en ik liet alles maar gebeuren. Ik was actief aan het baren maar het voelde ook alsof mijn lichaam door een immens sterke externe kracht werd overgenomen. De kracht overkwam mij maar was ook deel van mij. Ik voelde hoe mijn lichaam en ons kindje samen werkten zodat ze steeds meer naar beneden kon zakken. Een paar keer heb ik met mijn hand tussen mijn benen haar hoofdje gevoeld. Het enige anker wat ik nog had was mijn stem, volgens mij heb ik nog nooit zo veel lawaai gemaakt. Terwijl ik nog steeds rechtop stond kwam ze om 21.05 uur ter wereld. Mijn vriend ving haar op en toen hij haar voor me hield herkende ik haar gelijk. Dit is onze baby! Ze was gelijk heel bewegelijk en er kwamen een paar kleine huiltjes, zelfs iets wat op een lachje leek. Iedereen in de kamer moest daar vertederd om lachen. Ik zei dat ik moest zitten want na 3 uur staan zakte ik zowat door mijn benen.

Genieten

Ik werd naar de bank geholpen en onze dochter lag op mijn borst. We hebben eerst heel lang met z’n drieën op de bank gelegen onder een deken en heel veel naar elkaar gekeken en genoten. Ik zag voor het eerst bewust mijn vriend zijn benen (en pantoffels!) die helemaal onder het bloed zaten. Iemand legde een deken over ons heen. Ik had overal pijn maar het wonder wat in mijn armen lag was absoluut het mooiste, vreemdste en meest fantastische wat ik ooit had gezien. Het voelde allemaal heel huiselijk, wij op de bank en de andere drie vrouwen aan tafel met beschuit met muisjes.

De placenta werd niet veel later geboren en toen mijn vriend voelde dat de navelstreng was uitgeklopt bond hij die af met een navelveter. De placenta was prachtig om te zien! Dat zoiets sterks uit je lichaam kan komen. Toen iedereen weg was heeft mijn vriend een deel van de placenta verwerkt in een smoothie en een deel op alcohol gezet, dat zou later een tinctuur worden. Het was heel onwerkelijk. Ineens was iedereen weg en waren wij met z’n drieën. Doodmoe, zielsgelukkig en met elkaar.

Terugblik

De bevalling herinner ik me als ongelofelijk intens, soms bijna ondragelijk, woest, bruut en oer. Ik was totaal overrompeld door de snelheid van de bevalling (3 uur), het was alsof mijn lichaam werd overgenomen door een intense natuurkracht. Ik kon rationeel nog wel dingen bedenken maar mijn lichaam had een compleet eigen plan. Maar ik had steeds heel sterk het vertrouwen dat het zo moest zijn en voelde me enorm gesteund door alle vrouwen die ooit voor mij gingen. Ik voelde me in een andere wereld, alsof ik door een dikke oer blubber was getrokken. Zoveel liefde dat het pijn doet. Tijdens de voorbereidingen voor de bevalling probeerde ik steeds om niet te veel verwachtingen te hebben. Ik had natuurlijk duidelijke voorkeuren (thuis bevallen, met behulp van de zwaartekracht, weinig interventies) maar ik wou vooral niet dat de bevalling door teleurstelling of verzet van mijn kant zou stagneren. ‘Overgave en vertrouwen’ waren zowel in het laatste trimester als tijdens de bevalling mijn sleutel woorden. Achteraf gezien ben ik echt ontzettend dankbaar en gelukkig met hoe de bevalling gegaan is, eigenlijk helemaal zou als ik had gehoopt.

Een volgende keer zouden we er weer een Doula bij willen hebben. Voor ons was de begeleiding vooraf aan de bevalling ontzettend waardevol en heeft er zeker aan bijgedragen dat ik de bevalling op eigen kracht kon doen. Zeker omdat alles zo snel ging en het ons eerste kindje is. Tijdens de bevalling was Gonny een vertrouwde beschermvrouwe. En het geboorte verhaal dat ze over de bevalling had geschreven was prachtig om terug te lezen. Zo konden we het nog een paar keer ‘nuchter’ meemaken wat heel erg hielp om alles een plek te geven in de weken na de bevalling. Bedankt Gonny voor alle wijsheid en wie weet tot een volgende keer!

Luuk (Engels)

Luuk’s Story

My husband and I made a choice, the best choice we could have made as parents-to-be. It was the best choice for our unborn baby, I’m absolutely convinced. We chose to have our birth of our breech baby at home. It was a deliberate choice, and we would make it again.

Hospital

From 29 weeks, our child was in breech. I got the feeling that this wouldn’t change. We tried moxa therapy, which didn’t work. At 36 weeks, we had a terrible attempt of turning our baby. We thought that a gynecologist would look with ultrasound to see if the conditions were favorable to make an attempt to turn our baby at 37 weeks. Instead, without asking or even warning me, she stabbed two fingers into my abdomen and roughly attempted to turn my baby. I was in shock. It felt like an assault, an attack at the deepest core of my being and an attack on my baby. We decided against seeing her again. At 37 weeks, we had a check-up with a gynecologist who we had never met before. He made a very friendly and soft attempt of turning my baby, which didn’t work. He asked whether I wanted a vaginal birth or a c-section. I said that I wanted to try on my own. He gave me a list of conditions for a vaginal breech birth, and ended his speech with “but I have the last say in this delivery.” We felt like we were put aside in our child’s birth. I thought, “Hey, who’s giving birth here? I’m connected to my baby. I feel what it wants, not you!”

Own choices

At this point, we had already contacted a doula, because we could use all the help we could get. We made a birth wish with her, and during that conversation it became clear that I really, REALLY didn’t want a c-section. I would give birth to this baby myself!

I am a resident anesthesiologist, and I’ve seen and performed spinal anesthesia for c-sections many times. I did not want to go through that surgery unless it was truly necessary. And I didn’t want the cord to be clamped immediately after birth, or my baby to be taken away from me in the OR. I didn’t want my baby’s natural instinct to find it’s mommy’s nipple for drinking to be disrupted. I didn’t want all the medication that will be administered for a c-section. I knew that after a c-section, you can’t lift things for several weeks, which would be very uncomfortable with two dogs in the house, besides a newborn baby. And above all, for future pregnancies I would be stuck with the hospital! Besides all the reasons above, the most important one, I didn’t feel SAFE in the hospital. I didn’t feel safe to tell them my birth wishes. Even if they “let” me birth my baby vaginally, I would have had to give birth on my back, in the stirrups, tied to the bed with monitors, in an environment where I did NOT feel safe and relaxed. In such an environment, I felt that a c-section would be inevitable, because of the lack of relaxation.

Our doula advised us to make an appointment with a midwife who had assisted breech births before, and who probably could reassure us about whether a physiological birth was possible. We made an appointment with her, and she laid all our options on the table. On the ride over, we were hoping she would support us in a choice for a home birth. And indeed, at the end of our long conversation, she agreed that she would. We were thrilled. But because it was an important decision, we all agreed to think it over for a couple of days. Our birth wish of having a breech birth in a birthing pool became possible. Our baby was 38 weeks at that moment. I already started my preparation with an internet search for protocols of breech births all over the world, but I searched even more from that point on. I’ve watched dozens of movies of breech births, on all fours, in the water, standing, footling breeches. With our doula, we talked about every aspect of the birth, what we wanted, what we didn’t want. What ifs. I also asked myself the question, “What if things went wrong?” Then I would be sad for losing my baby, but it still would have been our choice. We took responsibility for our decision. At our last meeting (which we didn’t know at the time) with the gynecologist at 39 weeks, we were in his office for five minutes. “How are you feeling?” “Fine.”. “Let’s take your blood pressure.” “OK, let’s look at your baby with the ultrasound. Everything looks OK. If there are any problems, call us, and not anyone else.” We said good bye and walked towards the door. In parting, the gynecologist said, “At 40-41 weeks, you have to think about a c-section.” I responded, “Let’s postpone that as long as possible, shall we?”

Stay home to give birth in a pool

We never mentioned that we were not go to the hospital for the birth of our baby. We wanted to prepare ourselves for this birth, and not start an argument which probably would have cost a lot of energy. Besides that, if things wouldn’t turn out the right way, we needed the gynecologist and the hospital for backup, so we didn’t want to disrupt the relationship.

On a Sunday morning, after a very good night’s sleep, my water broke around 9.30am. I was 39.5 weeks pregnant. After 45 minutes, I got light contractions; they would come and go until 16.30. Our midwife checked upon us two times, and things were going fine. I got in the birthing pool at 16.30 hr, and regular contractions started. We called our doula and midwife to come over. I dilated in the next four hours. Again our midwife checked several times whether everything was going fine, with a handheld fetal heart monitor. At around 20.45, I got the urge to push. The transition came gradually and I was excited to go into the next phase. A second midwife, experienced in water births, came to assist as well. Time didn’t exist for me, only what I felt, and the incredible power released within me. I was squatting, and held my balance with two handles on the top of the pool. I felt something pop out. It was his foot. During the next contractions, his first leg was out, and all the while he was moving his leg. That was the strangest feeling I ever experienced. After half an hour pushing, there was no more than one leg out. My midwife had checked if I was fully dilated, and gave me another four contractions this way, or else we would have tried another position. At that point I thought, well then, I have to push along. The next contractions were enough to birth the rest of our baby’s legs, abdomen and thorax. He was now sitting on the bottom of the pool, with his hands folded, like he was praying. Our midwife felt his cord pulsating strongly. He was ‘jumping’ up and down the bottom of the pool. His jumping hurt me badly, and my contractions stopped. According to the instructions of my midwives, I turned to sit, and they helped our baby’s head being born.

Luuk is born

He (it was a boy) was born after more than hour of pushing. He was laid in my arms and I held him close to me. He started to breathe after a few seconds, while I was stimulating him with a towel. Our midwives observed us from the couch during the next hour, while we remained in the pool. Enjoying everything about our son. After an hour, I birthed the placenta, and my husband tied the cord with a lace and cut our son loose from his placenta. It was an incredible journey, which took a lot of preparation and went like we wished. I was only examined for dilation once, I birthed my son in the water, and the cord stopped pulsating naturally before it was cut. I was supported in my belief in myself and the connection I had with my son. I was able to feel every turn he made inside me throughout his birth.

Reaction of gynecologist and other people

To forward on the timeline, we made an appointment 6 weeks later with the gynecologist we saw last two times when I was pregnant. It felt very disappointing for us. Our midwife had sent the report of our delivery to that gynecologist, with a note that she very much would like to discuss our case with him. Our goal for making an appointment was to explain why we made the choices we did. He let us tell our story, and then said that he was shocked, that he didn’t have words for what had happened. He found the midwife to have been irresponsible for guiding a breech home birth. We tried to explain that we lost confidence when he said that HE would have the last say in our delivery. He denied saying it. Between the lines, he actually called us liars, for he denied our most important reason why we lost confidence in him. This did not make it better. I felt shocked about it. And it got worse. He NOW told us things he did not tell us before. He said that he would go very far along in the birth wishes of women. That giving birth vertically was an option. My mouth fell open. I felt like I was being lied to. This was a total different story. He ended his speech by saying that he was going to take steps against my midwife. At that point I broke. I started crying and responded that I was very sorry to hear that. He responded with “Well, little girl, you didn’t think you were going to get away with this without any consequences, did you?”

I was stunned. How could I explain my feelings of unsafety and being ill informed to him, someone who thinks that breech babies can’t come into this world without a gynecologist’s hand? How could I reason with a doctor who believes that a midwife could not possibly be experienced enough to guide these situations? How could I ask a gynecologist to step outside of his comfort zone, to feel unsafe with what he would be doing, because he is not used to observing and handling only when it is necessary? How could I make him see that I had less chance of complications with midwives who observe WITHOUT fear, who know when to handle when necessary, but also know when to let nature do its work without disrupting it?

In conversation with our midwife, the gynecologist also said that, if he had known in advance that we were having a home breech birth, he would have called the police and ambulance to take us to hospital to birth. I found this outrageous! Where would he get the right to do that? It is nowhere in the law that I, with my breech baby, am obliged to give birth in the hospital! Later on I heard through various channels that throughout the region, our case was being discussed without people knowing full details. That they spoke inaccurately about our case. It almost felt like slander. Like our story was being distorted to create an example of how NOT to handle a breech birth.

Own responsibility

I believed, and I still believe, that I took less risks by having a natural breech birth at home in a birthing pool, with midwives who are trained in assisting natural births, and a doula to support me if I needed it, than with a gynecologist who doesn’t know how to keep his hands on his back when doing so is in the best interest of me and my baby. My choice avoided the risk of somebody pulling on my child to get it out, and creating complications along the way for me or my baby. We made our choices with our son’s interest in our minds. Does that make us bad parents? I do not think so. I gave my son the best start to his life he could have ever wished for. And when I look at my son sleeping next to me on the couch while I’m writing this, I feel blessed that we had the opportunity to make this choice!

Marieke van Bommel

Tobias

Bevalverhaal Tobias

Het is alweer twee maanden en een week geleden dat jij bent geboren, lieve Tobias. Wat is het snel gegaan, maar wat is het ook al vertrouwd dat we nu een heus gezin zijn – twee zoons!

Zwanger

Mijn zwangerschap van jou verliep fysiek gezien vrijwel probleemloos. Wat vermoeidheid hier en daar, en aan het begin heftige misselijkheid. Gelukkig overheerste het mooie gevoel van zwanger zijn, met een bijzondere buik die maar bleef groeien. Wat voelde het fijn om jou te dragen, en wat voelde ik me verbonden met jou. Je was een sterke, aanwezige baby in mijn buik. Je gaf me kracht als ik dat nodig had, heerlijk om zo samen met jou te zijn. Kort nadat ik zwanger bleek van jou begon het tussen je vader en mij te stormen. Er was zo veel gebeurd in een heel korte tijd tussen ons, het verwarde hem en hij moest op al deze grote veranderingen zelf een antwoord zoeken. Dat was wel pittig voor ons allebei. Maar al die tijd was jij daar. Je stille maar zeer beweeglijke aanwezigheid sterkte mij, en gaf me alle vertrouwen dat het goed zat. En zo was het ook. Diep gelukkig met elkaar en het grote geschenk om samen kinderen op deze wereld te zetten gingen Jesse en ik de laatste weken van jouw leven voor je geboorte in. En toen, ‘s nachts om 3.00 uur, vond jij dat het tijd was. Ik maakte papa wakker, die dacht dat ik een grapje maakte over vruchtwater en een handdoek en gewoon weer verder sliep. Een paar minuten later lagen we beiden in opgewonden spanning mensen te bellen en te berichten. Als eerste Gonny, onze doula, om aan te geven dat jij eraan ging komen. Vervolgens de verloskundige, en jouw oma die je broer Abel en onze hond Tjibbe op zou komen halen..

.. en nu is het een jaar en een paar dagen sinds je geboorte, en is het moment aangebroken om dit mooie verhaal af te maken. Je bent een fantastische, lieve, goedlachse en eigengereide schat. Je maakt de wereld aan het lachen, en kiest je eigen pad. Wat is dat in overeenstemming met het verloop van de bevalling!

De geboorte

Terug naar die nacht, 12 november 2014. Ik probeerde Abel nog wat te voeden, maar dat lukte me al niet goed meer. Ik gaf hem aan papa en ging zelf naar de badkamer. Daar liet ik het bad vollopen, het leek me fijn om in het water te kunnen als ik dat wilde, totdat het bevalbad gereed was. Wat een grap, dat bevalbad kwam deze keer niet eens uit de doos. Ik stond daar bij de badrand, en daar bleef ik zeven uren staan, totdat jij er was. Dat was onze plek, dat was al snel duidelijk. Ik maakte geluid en hoorde Abel nog zeggen: ‘mama koe. Moooooh…’. Daar moest ik erg om lachen tussen de weeën door. Ik nam afscheid van hem en liet me verder meevoeren op wat mijn lichaam me vertelde, wat jij van plan was lieve Tobias.

Mijn eerste bevalling was prachtig, vloeiend en een explosie van liefde. Daarom had ik er vertrouwen in dat het weer zo mooi zou worden, en misschien ook nog vloeiender. Maar er was ook een beetje twijfel in mij. Zelfs toen ik daar stond vol vertrouwen aan het begin, wist ik dat die twijfel mij in de weg zou gaan zitten, maar ik kon er niet omheen. Het hoorde erbij en we moesten er doorheen. De twijfel zat hem in het feit dat ik wist datje een beetje scheef lag. En dat dat jouw weg naar buiten moeilijker zou kunnen maken. Toen er na een paar uren voor mijn gevoel weinig gebeurde en ik voelde dat de zorgen het steeds meer van me over namen, heb ik de verloskundige gevraagd om te checken of het goed ging. Zij luisterde alleen naar jouw hartje en zei: ‘dat kind ligt er prima voor’. En natuurlijk, vanaf dat moment ging jouw reis verder, de volgende wee was prompt een perswee. Tijdens de bevalling voelde ik de drang om te neuriën, te heupwiegen en te zingen, ik riep de hulp in van alle oermoeders en had mooie melodieën en kleuren in mijn hoofd. De laatste fase verliep niet snel, omdat je je tijd nodig had om te draaien met je hoofdje. Dat was pittig voor mij, maar het maakte allemaal niet uit. Ik had alle vertrouwen terug, jij ging er komen, daar gingen we samen voor zorgen. Dat was alles wat ik nodig had. Met dit besef kon ik alles aan. Je nam je tijd om op de wereld te komen, je eigen tijd. Daar was toen je hoofdje, en je lijfje even later. Papa pakte je aan, lieve jongen. Ik zag je en voelde me zo gelukkig. Mijn lichaam had nog even tijd nodig, na al die uren gestaan en geleund te hebben kon ik niet meteen gaan zitten. Na een paar keer adem te hebben gehaald kon ik je weer vasthouden. Ik had je al negen maanden gedragen, en nu droeg ik je weer naar ons warme bed. Maar jij had mij ook gedragen. Ik heb toen al je energie gevoeld en bewonderd, en dat doe ik nog steeds, elke dag.

Doula effect

Lieve Gonny, het heeft even geduurd voordat dit verhaal op papier kwam. Dank je voor je aanwezigheid (ook als je er niet bent). Zoals ik je al vaker heb verteld, voel je voor altijd met ons verbonden. Ik prijs mezelf zo gelukkig dat ik nu al twee zulke krachtige bevallingen heb mee mogen maken, zelf mogelijk heb gemaakt! Daar heb je veel aan bijgedragen. Ik voel me voor altijd een ander mens door deze ervaringen, in zeer positieve zin. Ik kan niet genoeg wensen voor andere vrouwen dat ze dit mee mogen maken, te ervaren waartoe je allemaal in staat bent. Heel veel liefs van ons allemaal, je hebt een speciale plek in ons hart! (ook bij Tjibbe)