Tag: Thuisbevalling

Linda, geboren op 14 januari 2016.

Wat een fantastische ervaring om met een doula te bevallen.

Ik heb al de hele zwangerschap met een idee gezeten om met een doula te bevallen. Het was mijn tweede zwangerschap. De eerste bevalling was een drama. In ziekenhuis, 36 uur en veel complicaties. Bah. Dat wou ik niet meer. Daarom wou ik het anders aanpakken en een doula paste precies in mijn gedachten.

Door de drukke baan en de thuissituatie (we gingen een maand voor de uitgerekende datum verhuizen) kwamen wij pas in de laatste week, 4 dagen voor de uitgerekende datum, bij Gonny voor het eerst voor de kennismaking. Gonny was bereid om direct een afspraak met ons te maken. Dat vonden wij super. Er was direct een klik. Wij hebben daarom direct na de eerste kennismaking een tweede afspraak voor de volgende dag gemaakt. Daarin hebben wel allerlei zaken besproken. Gonny heeft ons verteld over haar ervaring en allerlei bevallingen die zij heeft meegemaakt. Op basis hiervan zei mijn man opeens “waarom zouden we ook niet thuis bevallen”? Eigenlijk paste het ook in mijn gedachten- lekker in een bevallingsbad te bevallen- op een natuurlijke manier! Fantastisch! Zeker na de eerste bevalling in ziekenhuis. Het was ontzettend mooi om te horen dat ook mijn man hierachter staat.

Gonny heeft ons contactgegevens gegeven van iemand die een bevallingsbad te leen had. Verder heeft zij ons allerlei informatie gegeven over de placenta. Hoe deze bewaard en verwerkt kon worden. Dat vond ik heel belangrijk. Tevens hebben we in onze gesprekken ook over de lotus bevalling gesproken.

Een dag later braken om 2 uur nachts mijn vliezen. Om 10 uur hebben we Gonny gebeld en die was er dan de hele bevalling. Gedurende de hele bevalling was zij ‘lekker bezig’ met mij maar ook met mijn man en de verloskundige.  Ik ben uiteindelijk niet in een bad maar op een kruk bevallen. Helemaal natuurlijk en zonder complicaties met ons prachtig dochtertje als resultaat. Daarom heb ik in een intiem momentje na de bevalling tegen Gonny gezegd: “Dit was mijn droombevalling”!

Na de bevalling hebben we nog een prachtig verhaal- verslag van Gonny gekregen. Het verhaal waarin zij, op een hele leuke manier en heel nauwkeurig, de hele bevalling omschrijft.

Gonny, wij willen jou hartelijk bedanken voor de fantastische bevalling! 

 

 

 

Op de dag van de bevalling van ons eerste kindje ben ik 40 weken en 4 dagen zwanger. De afgelopen weken heb ik al heel vaak gedacht dat de bevalling ging beginnen. Ik had vaak voorweeën en steeds weer dacht ik dat mijn buik niet verder kon groeien (wel dus). De zwangerschap vond ik -behalve het verschrikkelijke overgeven in het eerste trimester- echt heerlijk en ik kon me er niets bij voorstellen dat de meeste mensen er wel klaar mee zijn op het eind. De laatste weken vond ik best pittig. Ik probeerde het allemaal steeds ontspannen aan te zien maar ik begon toch ook ongeduldig te worden en vond het moeilijk dat mijn lichaam niet meer zo mobiel was als voorheen. Van mij mocht ze nu wel komen!

Het begint!

De dag van de bevalling voelde ik me bijzonder alert en helder. Ik had een fijne ontspannen dag gehad met een wandeling door de regen en yoga. Mijn vriend kwam vroeg thuis en begon vast met koken terwijl ik nog een beetje aan het opruimen was in de woonkamer. Ik stond aan de eettafel toen ik ineens ‘pats’ voelde van binnen, om 17.45 waren mijn vliezen gebroken. De weeën begonnen na 5 minuten en volgden elkaar gelijk in rap tempo op dus we begonnen gelijk maar met timen. Ik was helemaal overrompeld, zo snel ging het allemaal.

Mijn vriend belde eerst mijn moeder en daarna doula Gonny om te vertellen dat het was begonnen. Inmiddels stond ik in de woonkamer bij de eettafel waar ik af en toe wat op steunde of even op een stoel ging hangen. Van te voren hadden we allerlei houdingen en massage technieken geoefend maar daar kwam niets van terecht. Ik stond rechtop bij de tafel en ik kon mezelf met geen mogelijkheid nog in een andere houding krijgen. Ik verplaatste steeds mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere been en wiegde met mijn heupen. Ik kon er helemaal niet over nadenken, de bewegingen kwamen vanzelf. Ook begon ik steeds harder te brommen/grommen en soms schreeuwen. Dat hielp enorm. Inmiddels was de verloskundige gebeld om te vertellen dat het toch best snel ging.

Omhuld

Gonny was er als eerste. Ze was heel kalm en opgewekt en haar aanwezigheid gaf me een vertrouwd gevoel. Ik kan me haar woorden niet meer precies herinneren maar het gaf me vertrouwen. Niet lang daarna kwam mijn moeder ook binnen. Het was heel ondersteunend dat er nu meerdere moeders aanwezig waren. Ik werd verder heel erg met rust gelaten en dat was heel fijn. Alleen mijn vriend was de hele tijd naast me en ik kon tegen hem aanhangen of op hem steunen. We deden het echt samen. Ik dacht altijd dat er tussen de weeën altijd een pauze is waarin je even kan bijkomen. Ik was dan ook best verrast dat dit al vrij snel helemaal niet meer het geval was! Het voelde als een grote wee. Het golfde door mijn hele lichaam met mijn buik als centrum. Ik was nogal overrompeld dat er bijna geen pauzes tussen zaten. Lag het aan mijn tijdsbesef of ging dit echt super snel allemaal? De verloskundige kwam binnen. Het was haar eerste dienst bij de praktijk en wij hadden haar nog nooit gezien. Ik heb nauwelijks iets van haar meegekregen omdat ik zo in mijn bubbel zat maar haar stem was aangenaam. In het geboorte plan had ik gezet dat ik zo min mogelijk of helemaal niet getoucheerd wou worden, dat leek me zo verstorend. Ik zei (nou ja, schreeuwde) dat ik persdrang kreeg en de verloskundige vroeg of ze dan toch even mocht voelen hoe ver de ontsluiting was. Volledige ontsluiting. Die bevestiging maakte dat ik nu met meer vertrouwen mee durfde te persen.

Geboorte

Ineens veranderde de bewegingen binnenin mij. Het was niet alleen meer mijn buik waar het gebeurde maar ik voelde nu een grote druk naar beneden. Ik besefte dat het nu aardig opschoot. De verloskundige had de baarkruk achter mij gezet zodat ik kon gaan zitten, ik stond nu al best een tijd en ik was doodmoe, mijn hele lichaam schudde en trilde. Ik verlangde ernaar om te gaan zitten maar ik had het gevoel dat het verstorend zou zijn als ik nu van houding ging veranderen. Mijn lichaam had totaal een eigen wil. Ik stond nog steeds aan de tafel, af en toe wat hurkend en wiegend. Dat ging verbazingwekkend goed. Ik kon me helemaal overgeven aan wat mijn lichaam aan het doen was. Mijn moeder, Gonny en de verloskundige waren heel stil en kalm op de achtergrond aanwezig. Eerst perste ik ontspannen en zachtjes maar al gauw moet ik gewoon heel hard mee duwen. Ik had bedacht om dat heel zacht te doen maar het moest gewoon zo. Het gevoel van binnen was zo overweldigend en ik haalde er heel veel steun uit de gedachte dat zoveel vrouwen mij voor gingen. Ik heb heel hard geschreeuwd, niet uit angst maar uit kracht. Ik voelde met mijn hand haar hoofdje en was opgelucht want nu was ze er bijna! Het was nu een extra motivatie om mee te persen.

Het voelde alsof mijn hoofd compleet werd uitgeschakeld en ik liet alles maar gebeuren. Ik was actief aan het baren maar het voelde ook alsof mijn lichaam door een immens sterke externe kracht werd overgenomen. De kracht overkwam mij maar was ook deel van mij. Ik voelde hoe mijn lichaam en ons kindje samen werkten zodat ze steeds meer naar beneden kon zakken. Een paar keer heb ik met mijn hand tussen mijn benen haar hoofdje gevoeld. Het enige anker wat ik nog had was mijn stem, volgens mij heb ik nog nooit zo veel lawaai gemaakt. Terwijl ik nog steeds rechtop stond kwam ze om 21.05 uur ter wereld. Mijn vriend ving haar op en toen hij haar voor me hield herkende ik haar gelijk. Dit is onze baby! Ze was gelijk heel bewegelijk en er kwamen een paar kleine huiltjes, zelfs iets wat op een lachje leek. Iedereen in de kamer moest daar vertederd om lachen. Ik zei dat ik moest zitten want na 3 uur staan zakte ik zowat door mijn benen.

Genieten

Ik werd naar de bank geholpen en onze dochter lag op mijn borst. We hebben eerst heel lang met z’n drieën op de bank gelegen onder een deken en heel veel naar elkaar gekeken en genoten. Ik zag voor het eerst bewust mijn vriend zijn benen (en pantoffels!) die helemaal onder het bloed zaten. Iemand legde een deken over ons heen. Ik had overal pijn maar het wonder wat in mijn armen lag was absoluut het mooiste, vreemdste en meest fantastische wat ik ooit had gezien. Het voelde allemaal heel huiselijk, wij op de bank en de andere drie vrouwen aan tafel met beschuit met muisjes.

De placenta werd niet veel later geboren en toen mijn vriend voelde dat de navelstreng was uitgeklopt bond hij die af met een navelveter. De placenta was prachtig om te zien! Dat zoiets sterks uit je lichaam kan komen. Toen iedereen weg was heeft mijn vriend een deel van de placenta verwerkt in een smoothie en een deel op alcohol gezet, dat zou later een tinctuur worden. Het was heel onwerkelijk. Ineens was iedereen weg en waren wij met z’n drieën. Doodmoe, zielsgelukkig en met elkaar.

Terugblik

De bevalling herinner ik me als ongelofelijk intens, soms bijna ondragelijk, woest, bruut en oer. Ik was totaal overrompeld door de snelheid van de bevalling (3 uur), het was alsof mijn lichaam werd overgenomen door een intense natuurkracht. Ik kon rationeel nog wel dingen bedenken maar mijn lichaam had een compleet eigen plan. Maar ik had steeds heel sterk het vertrouwen dat het zo moest zijn en voelde me enorm gesteund door alle vrouwen die ooit voor mij gingen. Ik voelde me in een andere wereld, alsof ik door een dikke oer blubber was getrokken. Zoveel liefde dat het pijn doet. Tijdens de voorbereidingen voor de bevalling probeerde ik steeds om niet te veel verwachtingen te hebben. Ik had natuurlijk duidelijke voorkeuren (thuis bevallen, met behulp van de zwaartekracht, weinig interventies) maar ik wou vooral niet dat de bevalling door teleurstelling of verzet van mijn kant zou stagneren. ‘Overgave en vertrouwen’ waren zowel in het laatste trimester als tijdens de bevalling mijn sleutel woorden. Achteraf gezien ben ik echt ontzettend dankbaar en gelukkig met hoe de bevalling gegaan is, eigenlijk helemaal zou als ik had gehoopt.

Een volgende keer zouden we er weer een Doula bij willen hebben. Voor ons was de begeleiding vooraf aan de bevalling ontzettend waardevol en heeft er zeker aan bijgedragen dat ik de bevalling op eigen kracht kon doen. Zeker omdat alles zo snel ging en het ons eerste kindje is. Tijdens de bevalling was Gonny een vertrouwde beschermvrouwe. En het geboorte verhaal dat ze over de bevalling had geschreven was prachtig om terug te lezen. Zo konden we het nog een paar keer ‘nuchter’ meemaken wat heel erg hielp om alles een plek te geven in de weken na de bevalling. Bedankt Gonny voor alle wijsheid en wie weet tot een volgende keer!

Luuk’s Story

My husband and I made a choice, the best choice we could have made as parents-to-be. It was the best choice for our unborn baby, I’m absolutely convinced. We chose to have our birth of our breech baby at home. It was a deliberate choice, and we would make it again.

Hospital

From 29 weeks, our child was in breech. I got the feeling that this wouldn’t change. We tried moxa therapy, which didn’t work. At 36 weeks, we had a terrible attempt of turning our baby. We thought that a gynecologist would look with ultrasound to see if the conditions were favorable to make an attempt to turn our baby at 37 weeks. Instead, without asking or even warning me, she stabbed two fingers into my abdomen and roughly attempted to turn my baby. I was in shock. It felt like an assault, an attack at the deepest core of my being and an attack on my baby. We decided against seeing her again. At 37 weeks, we had a check-up with a gynecologist who we had never met before. He made a very friendly and soft attempt of turning my baby, which didn’t work. He asked whether I wanted a vaginal birth or a c-section. I said that I wanted to try on my own. He gave me a list of conditions for a vaginal breech birth, and ended his speech with “but I have the last say in this delivery.” We felt like we were put aside in our child’s birth. I thought, “Hey, who’s giving birth here? I’m connected to my baby. I feel what it wants, not you!”

Own choices

At this point, we had already contacted a doula, because we could use all the help we could get. We made a birth wish with her, and during that conversation it became clear that I really, REALLY didn’t want a c-section. I would give birth to this baby myself!

I am a resident anesthesiologist, and I’ve seen and performed spinal anesthesia for c-sections many times. I did not want to go through that surgery unless it was truly necessary. And I didn’t want the cord to be clamped immediately after birth, or my baby to be taken away from me in the OR. I didn’t want my baby’s natural instinct to find it’s mommy’s nipple for drinking to be disrupted. I didn’t want all the medication that will be administered for a c-section. I knew that after a c-section, you can’t lift things for several weeks, which would be very uncomfortable with two dogs in the house, besides a newborn baby. And above all, for future pregnancies I would be stuck with the hospital! Besides all the reasons above, the most important one, I didn’t feel SAFE in the hospital. I didn’t feel safe to tell them my birth wishes. Even if they “let” me birth my baby vaginally, I would have had to give birth on my back, in the stirrups, tied to the bed with monitors, in an environment where I did NOT feel safe and relaxed. In such an environment, I felt that a c-section would be inevitable, because of the lack of relaxation.

Our doula advised us to make an appointment with a midwife who had assisted breech births before, and who probably could reassure us about whether a physiological birth was possible. We made an appointment with her, and she laid all our options on the table. On the ride over, we were hoping she would support us in a choice for a home birth. And indeed, at the end of our long conversation, she agreed that she would. We were thrilled. But because it was an important decision, we all agreed to think it over for a couple of days. Our birth wish of having a breech birth in a birthing pool became possible. Our baby was 38 weeks at that moment. I already started my preparation with an internet search for protocols of breech births all over the world, but I searched even more from that point on. I’ve watched dozens of movies of breech births, on all fours, in the water, standing, footling breeches. With our doula, we talked about every aspect of the birth, what we wanted, what we didn’t want. What ifs. I also asked myself the question, “What if things went wrong?” Then I would be sad for losing my baby, but it still would have been our choice. We took responsibility for our decision. At our last meeting (which we didn’t know at the time) with the gynecologist at 39 weeks, we were in his office for five minutes. “How are you feeling?” “Fine.”. “Let’s take your blood pressure.” “OK, let’s look at your baby with the ultrasound. Everything looks OK. If there are any problems, call us, and not anyone else.” We said good bye and walked towards the door. In parting, the gynecologist said, “At 40-41 weeks, you have to think about a c-section.” I responded, “Let’s postpone that as long as possible, shall we?”

Stay home to give birth in a pool

We never mentioned that we were not go to the hospital for the birth of our baby. We wanted to prepare ourselves for this birth, and not start an argument which probably would have cost a lot of energy. Besides that, if things wouldn’t turn out the right way, we needed the gynecologist and the hospital for backup, so we didn’t want to disrupt the relationship.

On a Sunday morning, after a very good night’s sleep, my water broke around 9.30am. I was 39.5 weeks pregnant. After 45 minutes, I got light contractions; they would come and go until 16.30. Our midwife checked upon us two times, and things were going fine. I got in the birthing pool at 16.30 hr, and regular contractions started. We called our doula and midwife to come over. I dilated in the next four hours. Again our midwife checked several times whether everything was going fine, with a handheld fetal heart monitor. At around 20.45, I got the urge to push. The transition came gradually and I was excited to go into the next phase. A second midwife, experienced in water births, came to assist as well. Time didn’t exist for me, only what I felt, and the incredible power released within me. I was squatting, and held my balance with two handles on the top of the pool. I felt something pop out. It was his foot. During the next contractions, his first leg was out, and all the while he was moving his leg. That was the strangest feeling I ever experienced. After half an hour pushing, there was no more than one leg out. My midwife had checked if I was fully dilated, and gave me another four contractions this way, or else we would have tried another position. At that point I thought, well then, I have to push along. The next contractions were enough to birth the rest of our baby’s legs, abdomen and thorax. He was now sitting on the bottom of the pool, with his hands folded, like he was praying. Our midwife felt his cord pulsating strongly. He was ‘jumping’ up and down the bottom of the pool. His jumping hurt me badly, and my contractions stopped. According to the instructions of my midwives, I turned to sit, and they helped our baby’s head being born.

Luuk is born

He (it was a boy) was born after more than hour of pushing. He was laid in my arms and I held him close to me. He started to breathe after a few seconds, while I was stimulating him with a towel. Our midwives observed us from the couch during the next hour, while we remained in the pool. Enjoying everything about our son. After an hour, I birthed the placenta, and my husband tied the cord with a lace and cut our son loose from his placenta. It was an incredible journey, which took a lot of preparation and went like we wished. I was only examined for dilation once, I birthed my son in the water, and the cord stopped pulsating naturally before it was cut. I was supported in my belief in myself and the connection I had with my son. I was able to feel every turn he made inside me throughout his birth.

Reaction of gynecologist and other people

To forward on the timeline, we made an appointment 6 weeks later with the gynecologist we saw last two times when I was pregnant. It felt very disappointing for us. Our midwife had sent the report of our delivery to that gynecologist, with a note that she very much would like to discuss our case with him. Our goal for making an appointment was to explain why we made the choices we did. He let us tell our story, and then said that he was shocked, that he didn’t have words for what had happened. He found the midwife to have been irresponsible for guiding a breech home birth. We tried to explain that we lost confidence when he said that HE would have the last say in our delivery. He denied saying it. Between the lines, he actually called us liars, for he denied our most important reason why we lost confidence in him. This did not make it better. I felt shocked about it. And it got worse. He NOW told us things he did not tell us before. He said that he would go very far along in the birth wishes of women. That giving birth vertically was an option. My mouth fell open. I felt like I was being lied to. This was a total different story. He ended his speech by saying that he was going to take steps against my midwife. At that point I broke. I started crying and responded that I was very sorry to hear that. He responded with “Well, little girl, you didn’t think you were going to get away with this without any consequences, did you?”

I was stunned. How could I explain my feelings of unsafety and being ill informed to him, someone who thinks that breech babies can’t come into this world without a gynecologist’s hand? How could I reason with a doctor who believes that a midwife could not possibly be experienced enough to guide these situations? How could I ask a gynecologist to step outside of his comfort zone, to feel unsafe with what he would be doing, because he is not used to observing and handling only when it is necessary? How could I make him see that I had less chance of complications with midwives who observe WITHOUT fear, who know when to handle when necessary, but also know when to let nature do its work without disrupting it?

In conversation with our midwife, the gynecologist also said that, if he had known in advance that we were having a home breech birth, he would have called the police and ambulance to take us to hospital to birth. I found this outrageous! Where would he get the right to do that? It is nowhere in the law that I, with my breech baby, am obliged to give birth in the hospital! Later on I heard through various channels that throughout the region, our case was being discussed without people knowing full details. That they spoke inaccurately about our case. It almost felt like slander. Like our story was being distorted to create an example of how NOT to handle a breech birth.

Own responsibility

I believed, and I still believe, that I took less risks by having a natural breech birth at home in a birthing pool, with midwives who are trained in assisting natural births, and a doula to support me if I needed it, than with a gynecologist who doesn’t know how to keep his hands on his back when doing so is in the best interest of me and my baby. My choice avoided the risk of somebody pulling on my child to get it out, and creating complications along the way for me or my baby. We made our choices with our son’s interest in our minds. Does that make us bad parents? I do not think so. I gave my son the best start to his life he could have ever wished for. And when I look at my son sleeping next to me on the couch while I’m writing this, I feel blessed that we had the opportunity to make this choice!

Marieke van Bommel

Bevalverhaal Tobias

Het is alweer twee maanden en een week geleden dat jij bent geboren, lieve Tobias. Wat is het snel gegaan, maar wat is het ook al vertrouwd dat we nu een heus gezin zijn – twee zoons!

Zwanger

Mijn zwangerschap van jou verliep fysiek gezien vrijwel probleemloos. Wat vermoeidheid hier en daar, en aan het begin heftige misselijkheid. Gelukkig overheerste het mooie gevoel van zwanger zijn, met een bijzondere buik die maar bleef groeien. Wat voelde het fijn om jou te dragen, en wat voelde ik me verbonden met jou. Je was een sterke, aanwezige baby in mijn buik. Je gaf me kracht als ik dat nodig had, heerlijk om zo samen met jou te zijn. Kort nadat ik zwanger bleek van jou begon het tussen je vader en mij te stormen. Er was zo veel gebeurd in een heel korte tijd tussen ons, het verwarde hem en hij moest op al deze grote veranderingen zelf een antwoord zoeken. Dat was wel pittig voor ons allebei. Maar al die tijd was jij daar. Je stille maar zeer beweeglijke aanwezigheid sterkte mij, en gaf me alle vertrouwen dat het goed zat. En zo was het ook. Diep gelukkig met elkaar en het grote geschenk om samen kinderen op deze wereld te zetten gingen Jesse en ik de laatste weken van jouw leven voor je geboorte in. En toen, ‘s nachts om 3.00 uur, vond jij dat het tijd was. Ik maakte papa wakker, die dacht dat ik een grapje maakte over vruchtwater en een handdoek en gewoon weer verder sliep. Een paar minuten later lagen we beiden in opgewonden spanning mensen te bellen en te berichten. Als eerste Gonny, onze doula, om aan te geven dat jij eraan ging komen. Vervolgens de verloskundige, en jouw oma die je broer Abel en onze hond Tjibbe op zou komen halen..

.. en nu is het een jaar en een paar dagen sinds je geboorte, en is het moment aangebroken om dit mooie verhaal af te maken. Je bent een fantastische, lieve, goedlachse en eigengereide schat. Je maakt de wereld aan het lachen, en kiest je eigen pad. Wat is dat in overeenstemming met het verloop van de bevalling!

De geboorte

Terug naar die nacht, 12 november 2014. Ik probeerde Abel nog wat te voeden, maar dat lukte me al niet goed meer. Ik gaf hem aan papa en ging zelf naar de badkamer. Daar liet ik het bad vollopen, het leek me fijn om in het water te kunnen als ik dat wilde, totdat het bevalbad gereed was. Wat een grap, dat bevalbad kwam deze keer niet eens uit de doos. Ik stond daar bij de badrand, en daar bleef ik zeven uren staan, totdat jij er was. Dat was onze plek, dat was al snel duidelijk. Ik maakte geluid en hoorde Abel nog zeggen: ‘mama koe. Moooooh…’. Daar moest ik erg om lachen tussen de weeën door. Ik nam afscheid van hem en liet me verder meevoeren op wat mijn lichaam me vertelde, wat jij van plan was lieve Tobias.

Mijn eerste bevalling was prachtig, vloeiend en een explosie van liefde. Daarom had ik er vertrouwen in dat het weer zo mooi zou worden, en misschien ook nog vloeiender. Maar er was ook een beetje twijfel in mij. Zelfs toen ik daar stond vol vertrouwen aan het begin, wist ik dat die twijfel mij in de weg zou gaan zitten, maar ik kon er niet omheen. Het hoorde erbij en we moesten er doorheen. De twijfel zat hem in het feit dat ik wist datje een beetje scheef lag. En dat dat jouw weg naar buiten moeilijker zou kunnen maken. Toen er na een paar uren voor mijn gevoel weinig gebeurde en ik voelde dat de zorgen het steeds meer van me over namen, heb ik de verloskundige gevraagd om te checken of het goed ging. Zij luisterde alleen naar jouw hartje en zei: ‘dat kind ligt er prima voor’. En natuurlijk, vanaf dat moment ging jouw reis verder, de volgende wee was prompt een perswee. Tijdens de bevalling voelde ik de drang om te neuriën, te heupwiegen en te zingen, ik riep de hulp in van alle oermoeders en had mooie melodieën en kleuren in mijn hoofd. De laatste fase verliep niet snel, omdat je je tijd nodig had om te draaien met je hoofdje. Dat was pittig voor mij, maar het maakte allemaal niet uit. Ik had alle vertrouwen terug, jij ging er komen, daar gingen we samen voor zorgen. Dat was alles wat ik nodig had. Met dit besef kon ik alles aan. Je nam je tijd om op de wereld te komen, je eigen tijd. Daar was toen je hoofdje, en je lijfje even later. Papa pakte je aan, lieve jongen. Ik zag je en voelde me zo gelukkig. Mijn lichaam had nog even tijd nodig, na al die uren gestaan en geleund te hebben kon ik niet meteen gaan zitten. Na een paar keer adem te hebben gehaald kon ik je weer vasthouden. Ik had je al negen maanden gedragen, en nu droeg ik je weer naar ons warme bed. Maar jij had mij ook gedragen. Ik heb toen al je energie gevoeld en bewonderd, en dat doe ik nog steeds, elke dag.

Doula effect

Lieve Gonny, het heeft even geduurd voordat dit verhaal op papier kwam. Dank je voor je aanwezigheid (ook als je er niet bent). Zoals ik je al vaker heb verteld, voel je voor altijd met ons verbonden. Ik prijs mezelf zo gelukkig dat ik nu al twee zulke krachtige bevallingen heb mee mogen maken, zelf mogelijk heb gemaakt! Daar heb je veel aan bijgedragen. Ik voel me voor altijd een ander mens door deze ervaringen, in zeer positieve zin. Ik kan niet genoeg wensen voor andere vrouwen dat ze dit mee mogen maken, te ervaren waartoe je allemaal in staat bent. Heel veel liefs van ons allemaal, je hebt een speciale plek in ons hart! (ook bij Tjibbe)

Geboorte van Ariëlle

Harmony

Tussen de foto’s van mijn bevalling zit een foto van de kopjes en het pakje thee die Gonny, mijn man en de verloskundige in de bijzondere nacht van 25 oktober 2012 hebben gedronken. Bij het terugkijken van de foto’s wil ik de ‘mislukte’ foto wissen, maar dan valt mij ineens op dat er ‘harmony’ op het theepakje staat. Ik denk dat Gonny deze foto niet per ongeluk heeft gemaakt. .Terugkijkend naar mijn bevalling zie ik inderdaad een harmonieuze sfeer. Een sfeer met mensen waarbij ik me helemaal kan en mag laten gaan, een sfeer met mensen die erop vertrouwen dat ik het kan. Een sfeer waarvan ik me achteraf realiseer hoe belangrijk het is geweest.

Voorbereiding

De voorbereiding op mijn bevalling was een interessante ontdekkingsreis. Ik was best wel bang. Ik heb geleerd om mijn angst een plekje te geven en er ontspannen naar toe te leven. Ik heb ook geleerd dat je niet de bevalling zelf, maar wel de hele setting eromheen zelf in de hand hebt. Zo leerde ik via de cursus hypnobirthing voor het eerst het bestaan van een doula kennen. Dit was een eyeopener voor mij. Iemand die er voor mij is, meer niet. Dat was de missing link waar ik naar zocht. Naast mijn man, die dit ook voor het eerst mee zou gaan maken en de verloskundige die (heel terecht) met een medische blik naar je kijkt, een persoon met ervaring die je puur door haar aanwezigheid er door heen sleept. Ik heb Gonny gebeld en het klikte meteen.

De voorbereiding met Gonny was echt super. Ze nam echt de tijd om elkaar, door middel van meerdere gesprekken, beter te leren kennen. De wetenschap dat er iemand bij mijn bevalling zou zijn die mij persoonlijker kent dan bijvoorbeeld de verloskundige of een arts, gaf mij rust. Tijdens mijn bevalling heb ik dit inderdaad als heel prettig ervaren. Het voelde als een rots in de branding die mijn angsten, wensen, eigenschappen enzovoort op wist te vangen en om te vormen tot iets positiefs. En dit door bijna niets te zeggen, maar puur door er te zijn. Daarnaast vond ik het heel fijn om over mijn bevalling na te denken. Om samen met iemand erover te sparren, te ontdekken wat ik wel en niet wil bij bepaalde situaties. Zo werd de voorbereiding, anders dan bij een klassikale cursus, heel persoonlijk en diepgaand. Hierdoor kreeg ik ook een andere kijk op bepaalde dingen en kreeg ik nieuwe inzichten waardoor ik echt goed voorbereid was. Samen met Gonny hebben we een mooi geboorteplan gemaakt.

De geboorte van Tijn

Op 24 oktober braken ‘s middags mijn vliezen. Ik kon het niet geloven, ons kindje was onderweg naar ons toe. Toen ‘s avonds de weeën begonnen en ook vrij snel heel krachtig werden hebben we Gonny en de verloskundige gebeld. Ik raakte een beetje in paniek omdat het meteen zo heftig was en Gonny wist daar goed op in te springen, want daar hadden we het over gehad. Ze paste ook een fijne techniek toe om tegendruk op mijn onderrug te geven en leerde dit ook aan mijn man.

De verloskundige zei dat ze over een paar uur terug zou komen, wat ik op dat moment niet begreep, aangezien ik het gevoel had dat de baby niet lang meer op zich zou laten wachten. Het voelde al zo heftig. Gonny voelde dit haarscherp aan en vroeg mij later dan ook of ik al persdrang had. Dit was zo en ze adviseerde me gewoon te doen wat goed voelde. Dat was een opluchting. Zo heeft ze me ook aangemoedigd om de weeën op te vangen zoals dat voor mij fijn was aangezien ik me in het begin een beetje schaamde voor het lawaai dat ik produceerde. Ik had het gevoel dat ik de bevalling samen met mijn man heb gedaan terwijl Gonny vlak bij ons was. Op de achtergrond hoorden we haar stem en ze moedigde ons aan op de juiste momenten. Ze heeft ook mijn man bijgestaan en soms zijn rol overgenomen als hij het even niet meer trok. Zo heeft ze een poos mijn handen vastgehouden en ik voelde dat ze erop vertrouwde dat het goed zou komen. Haar energie straalde uit, dat ze het vaker had beleefd en dat ook ik dit kon. Dit vertrouwen gaf ons vertrouwen om door te zetten en niet op te geven. Niet veel later kwam de verloskundige alweer terug en ben ik in bad op 25 Oktober om 3.00 uur bevallen van een prachtige, gezonde zoon: Tijn. Daarna moesten we nog even naar het ziekenhuis voor de hechtingen en terwijl het al vroeg in de ochtend was heeft Gonny ons ook daar nog bijgestaan. Ze wist hoe bang ik voor naalden ben en zo heeft ze me ook nog door dit laatste stukje geholpen en wel door met mijn man, heel lief een handdoek tussen ons en het hechtgebeuren te houden en me af te leiden met leuke verhalen. Om weer terug te komen op de titel van mijn verhaal, hebben we de nacht op deze manier harmonieus afgesloten, gezellig met z’n viertjes achter de handdoek.

Lieve groeten, Miranda, Jan Willem & Tijn.

Welkom lieve dochter!

Het is 6 oktober 2014, de zon schijnt, maar er staat een flinke wind. Mijn gedachten gaan naar vorig jaar. Toen scheen de zon ook volop en waaide het niet zo, want we liepen in ons T-shirt buiten. Ik was die dag in elk geval hoog zwanger en achteraf was dat de laatste dag van mijn zwangerschap, maar dat wist ik toen nog niet. Hoewel… ik zei al vanaf het begin van mijn zwangerschap dat de baby op 6 oktober geboren zou worden. Waarom ik dat zei, weet ik eigenlijk niet, maar ik was er best van overtuigd.

Onrust

Op 1 oktober was ik uitgerekend, maar de dagen die volgen, voelden niet als overtijd gaan. Ik voelde me prima en zag 6 oktober als de dag. Zo liep ik 5 oktober ook nog heerlijk in het winkelcentrum om de laatste dingen te kopen. Maar toen ik 6 oktober wakker werd, was er van mijn vertrouwen weinig meer over. Mijn buik en baby waren rustig en niks wees op een naderende bevalling. Mijn hoofd was vreselijk onrustig. Achteraf had ik dezelfde onrust ook op de dag dat mijn oudste dochter geboren werd, dus dat was wel een zeker teken, maar dat zag ik nog niet. Ik besloot mijn doula, Gonny een mail te sturen om even mijn hart te luchten en ik hoopte dat zij mij kon helpen mijn vertrouwen terug te krijgen. Ze stuurde al snel een mail terug waardoor ik wel weer wat meer vertrouwen kreeg. En vlak daarna begon het te rommelen in mijn buik!

De onrust in mijn hoofd bleef, maar werd nu gevolgd door onrust in mijn buik. Mijn man en dochter waren lekker buiten bezig en hebben mij die dag denk ik een beetje ontlopen, want heel gezellig was ik niet. Als ik er nu op terug kijk, weet ik dat ik me in mezelf terug trok, ik moest ruimte hebben om klaar te komen voor de bevalling. Ik rommelde wat in huis, probeerde her en der op te ruimen en vertelde mijn baby honderd keer dat ze er nu wel eens uit mocht komen, mama was er klaar voor en mama wilde niet te lang meer wachten.

Bevalbad

Omdat ik zo overtuigd was van 6 oktober, hadden we de avond ervoor het bevalbad alvast opgeblazen, die stond dus al helemaal klaar in de woonkamer. En omdat die er toch stond, besloot ik er dan vandaag ook maar gebruik van te gaan maken. We hebben het bad gevuld en mijn dochter trok gelijk haar kleren uit. Ach ja, waarom ook niet, laten we lekker samen in bad gaan! Tegen 4 uur gingen we samen in bad. Het ontspannende warme water had gelijk een positieve invloed op mij, ik kon mijn onrust loslaten en daarom was er ineens meer ruimte voor mijn lijf om in bevalmodus te komen. Toen mijn dochter vroeg of ze bij mij mocht drinken, stond ik dat ook gelijk toe, want wie weet, zou dat ook helpen. En ja hoor, het hielp zeker. Van wat onduidelijk gerommel, ging ik ineens naar krampen die elke 5 tot 10 minuten terug kwamen! Dit gaf weer energie zeg. Ik vertelde mijn man blij dat de baby vandaag misschien toch nog wel kwam en stuurde Gonny een sms met de melding dat ze de avond voor mij vrij moest houden.

We hebben wel een uur in bad gezeten en het was heerlijk. Ook zo fijn intiem om met mijn dochter het begin van mijn bevalling te mogen beleven. Ze was op dat moment 3 jaar en 9 maanden, ze wist heel goed dat er een baby zou komen en ze wist ook hoe dat ging. Ze zou er eventueel bij zijn als ze nog wakker was, maar mijn ideaal was, dat de baby zou komen als mijn dochter al op bed lag. En ook al weet mijn dochter nu niet meer dat we zo het begin van mijn bevalling hebben ervaren (en dat ze zelfs heeft geholpen de weeën wat in gang te zetten), voor mij is het een heel dierbare herinnering. Omdat ik inmiddels trek gekregen had, zijn we uit bad gegaan en hebben we de frituur aangezet voor brood met kroketten. Ook dat zat al maanden in mijn hoofd, tijdens de bevalling zou ik een kroket eten! Dochter en man keken buurman en buurman op tv en ik moest af en toe zelfs al een beetje zuchten om de weeën te verwerken.

Schot in de zaak

Er zat schot in de zaak. Rond 7 uur ging mijn man onze dochter naar bed brengen en ben ik gaan rondlopen door de woonkamer, gordijnen dicht, kaarsjes aan en ineens werden de weeën echt heftiger. Dus ook maar de verloskundige gebeld voor overleg. Omdat de weeën elke keer maar een halve minuut duurden, dachten we beide dat het nog wel een paar uur zou duren en we spraken af dat ik haar weer zou bellen als ik haar nodig had. Als we toen hadden geweten dat ik ruim een uur later niet meer in staat was om haar te bellen, hadden we toen waarschijnlijk niet zo laconiek gedaan, maar op dat moment was het goed en gaf zij mij het vertrouwen wat ik nodig had. Ik heb ook Gonny gebeld en zij hoorde aan mijn stem dat ze naar me toe moest komen. Wil je dat ik kom? Vroeg ze en ik wilde inderdaad wel graag dat ze naar me toe zou komen. Ook nog even een sms naar mijn kraamverzorgende, zodat ook zij wist dat ze later die avond gebeld zou kunnen worden. Toen mijn man beneden kwam, had ik hem ook echt nodig. Ik liep en schommelde heen en weer en tijdens een wee wilde ik graag aan zijn nek hangen om samen al schommelend de wee op te vangen. Dit werkte prima! Ondertussen vulde hij het bad verder met heet water, zodat het water weer warmer zou worden.

Ik was nog even bang dat ik Gonny voor niks gebeld zou hebben, maar toen ze binnen kwam wist ze me te vertellen dat ik aan het bevallen was. Wat een opluchting! Ik danste en schommelde rustig verder en op een gegeven moment verloor ik de slijmprop. Even was ik bang dat het vruchtwater was en dat er meconium in zat, maar daar leek het toch niet op en we konden door. Het werd heftiger, maar ik wist dat het goed ging, ik had alle vertrouwen in mijn lijf en mijn baby en vertelde haar nog maar eens dat we deze klus wel aan konden samen! En opeens was er rust en hoewel ik het laatste uur gedacht had dat ik niet meer in bad zou gaan, zei ik ineens dat ik in bad wilde! Achteraf hoorde ik dat dit goed het moment van volledige ontsluiting kon zijn, die komt wel vaker met een soort pauze. Ik stapte in bad en daar stortte mijn lijf zich in het laatste stukje van de bevalling. Ik gaf mijn man de opdracht om onze verloskundige te bellen en te vragen gelijk te komen (ze moest immers nog een goed kwartier rijden).

Oerkracht

De weeën werden intenser en ik werd overvallen door de oerkrachten die door mijn lijf stroomden. Ze maakten me een beetje bang en met een piepstemmetje vroeg ik wat er toch met me gebeurde. Gonny wist mij rustig te vertellen dat ik aan het bevallen was en dat het vast niet lang zou duren voor ik mijn baby in mijn armen had. Voel maar eens of je het hoofdje al voelt, zei ze. En ja hoor, met mijn vingers kon ik het hoofdje al diep in mijn vagina voelen. Wat een bijzonder moment, daar was mijn baby, ze hoefde nog maar een klein stukje!!!

Geboren

Daarna ging het snel, elke wee voelde ik mijn baby zakken en kon ik meer van haar hoofdje voelen. Ik hield mijn hand op haar hoofd, om haar te wijzen waar ze heen moest en ondertussen wrong ik mij door mijn bad heen op zoek naar de juiste houding om haar eruit te krijgen. Ergens in een wee heb ik nog geroepen ‘waar blijft J (de verloskundige) nou?!’, maar daarna was er al geen ruimte meer om daar over na te denken. Met mijn man naast het bad en Gonny als stille kracht op de achtergrond, werd om 6 minuten voor 9 uur ’s avonds, op 6 oktober 2013 onze prachtige, tweede dochter, na een overdonderend oergeweld in mijn lichaam, thuis, in bad geboren. Ik zag haar hoofdje draaien in mijn schoot, er volgde een korte pauze en daarna kwam haar lichaam, ze keek mij aan, ik keek haar aan en ik wist dat het goed was. Daar was ze, gezond en compleet, we hadden het samen gedaan! Welkom lieve schat, welkom op onze wereld!!! En daarna leek het wel alsof er een storm ging liggen, ik voelde me ineens zo ontspannen, gleed achterover in mijn bad met mijn baby dicht tegen me aan. En om 9 uur kwam de verloskundige binnen, ze kwam bij mijn bad zitten, vroeg of het goed was en liet ons lekker zitten.

Placenta

Na een tijdje begon ik weer onrustig te worden, de placenta moest er uit, maar mijn baby wilde nog niet drinken en ik had nog niet het gevoel dat de placenta al haast maakte. Omdat de placenta bij mijn oudste dochter ook nogal op zich liet wachten, vond ik dat we een beetje moeite moesten gaan doen om haar eruit te krijgen. Het was een beetje lastig, want de navelstreng was erg kort en ik wilde pas afnavelen als de placenta geboren was. Gelukkig hadden we een verloskundige die goed met ons mee dacht. Met mijn baby in mijn armen en met hulp van de mensen om me heen (geen idee meer wie mij geholpen hebben), ben ik uit bad gestapt en op de bank gaan zitten (op een lading handdoeken). Volgens mij was toen de kraamverzorgende ook al gearriveerd, volgens mij had mijn man haar gebeld vlak nadat de verloskundige er was. Maar de placenta kwam nog steeds niet, ik moest gaan staan, dus moest de baby even naar papa. Zo staand persend, kwam de placenta er toch uit zichzelf (en zonder prikken!) eruit. We hebben eerst nog foto’s gemaakt van het geheel, baby en placenta nog verbonden, een prachtig plaatje! Daarna mocht ik zelf de navelstreng doorknippen. En toen kon ze zonder belemmering lekker op zoek naar mijn tepel. Ze hapte aan en dronk, ja ze dronk echt! Haar grote zus had de melk al die tijd op gang gehouden en de kleine meid moest vanaf de eerste slok al klokken om de melk weg te krijgen. Ach en daarna kwamen de standaard dingen, controle van de baby, controle van mij, wegen. Gelukkig was de kraamverzorgende haar weegschaal vergeten, zodat onze kleine mini lekker in een doek mocht hangen aan de weger van de verloskundige (en hoefde ze niet op een harde schaal te liggen). 3500 gram! Alles was perfect, zowel alle controles, als ook de hele situatie, de bevalling, de kennismaking!

Samen

En volgens mij lagen we ergens rond 12 uur met ons drietjes in bed. Waar ik me bedacht dat ik nog geen tanden had gepoetst, manlief mijn tandenborstel gehaald heeft en ik mijn tanden in bed gepoetst heb! Vrij nutteloos detail, maar elke keer als ik aan dat moment samen in bed denk, denk ik aan het tandenpoetsen. En daar samen in bed, met de donkere, stille wereld om ons heen, voelde het als een sprookje. Niemand wist nog van het bestaan van onze mooie dochter, alleen wij en de drie mensen die bij de bevalling betrokken waren. Pas nadat grote zus de volgende ochtend haar zusje had ontmoet, zijn we mensen gaan bellen.

Ik kijk weer naar buiten, de zon is weg en de wind waait wat harder. Boven ligt onze mooie dochter te slapen die vanaf vandaag geen baby meer is. Ik voel me trots, dankbaar en een tikje weemoedig. Maar wat was het fijn om bovenstaand verhaal te kunnen schrijven, daar had ik schijnbaar een jaar voor nodig om er mee bezig te gaan, maar het zit nog vers in mijn geheugen. Een mooie, intense ervaring, ik hoop er nog heel vaak en met veel geluk aan terug te denken. En lieve Gonny, lieve doula, bedankt voor je steun en begeleiding, toen en nog steeds. Je bent mij erg dierbaar. Dank dat je geholpen hebt om mijn verhaal tot een topverhaal te maken!

Verslag van de geboorte van Riva

Aanleiding om een doula te zoeken.

Bij mijn eerste bevalling mocht ik eerst niet thuis bevallen. Dat hebben we toch gedaan en het werd een mooie bevalling. Toen was ik al dicht bij mezelf. Vijf jaar later ben ik weer zwanger geworden. Dan ben je er even helemaal uit geweest: uit de baby’s, zwanger zijn en bevallen. Ik stapte er dus weer nieuw in en toen ging ik de verloskundige volgen. Op een gegeven moment botste dat. Ik realiseerde mij: wat nu gebeurt en gezegd wordt klopt niet, past niet meer bij mij. Er moet iets zijn waar ik een weg in kan slaan waarin ik mijn gevoel kan terugvinden. Door de procedure van zwanger zijn te volgen, was ik afgeleid van mezelf. Dat vond ik eerst heel verwarrend. Toen vond ik een doula en bij haar kon ik mijn eigenheid kwijt. Bij Gonny maakt het niet uit hoe ik het wil, dat vind ik heel mooi. Dat ik helemaal mezelf mag zijn. Omdat de doula geen oordeel heeft, kan de vrouw helemaal in haar kracht blijven en het op haar manier doen, hoe die ook is. Dat is hun waarheid. Het heeft geen zin om je mening te geven, daar komt de vrouw zelf wel achter in haar leven. Stap voor stap.

Wat de doula betreft kan ik kort en krachtig zijn: door Gonny ben ik in mijn kracht gebleven. Een bepaalde kracht in mezelf, die er gewoon mag zijn. Dat wist ik daarvoor al. Toen ik de beslissing had genomen om Gonny in te schakelen als doula, had ik al heel snel het gevoel weer terug. Er bestaat dus gewoon iets waardoor je in je eigen kracht kan blijven!

Hoe we de doula hebben gevonden.

Via een gesprek met de eigenaresse van een winkel (die ook zwanger was) ontdekte ik het bestaan van de doula. Ik vond het prima en leuk, maar was toen nog niet zo ver om daarover te gaan lezen. Toen ik al best ver in mijn zwangerschap was, klopte mijn visie ineens niet helemaal meer met de visie van de verloskundige. Toen vond ik Gonny’s kaartje in een kaartenbak bij een winkel. Toeval bestaat niet! Op haar kaartje stond een beknopt verhaaltje en daarna heb ik op haar site er van alles over gelezen. Ik voelde wel aan: dit is goed. Het paste bij mij, helemaal mijn ding. Toch heb ik het kaartje weggelegd. Ik ging zwangerschapsyoga volgen en kwam bij Sylvia terecht, waarmee ik gelijk een klik had. Tegen haar zei ik dat ik misschien wel een doula zou willen. Zij reageerde daarop enthousiast door te zeggen: “Ja, ik heb ook een doula. Ik heb Gonny. Oh, die is zo lief!” Toen was het gelijk o.k. Het was dus een heel proces voordat we kozen voor een doula.

Ons contact met de doula.

In eerste instantie kwam het initiatief tot contact opnemen helemaal van mij. Toen Gonny me belde voor een afspraak vroeg ze of mijn man er dan ook bij kon zijn. Het is goed dat ze dat zei, anders had ik misschien het eerste gesprek zonder hem gedaan. Het contact samen aangaan is goed, want dan start je samen, ben je gelijkwaardiger en kun je samen er in groeien. En van elkaar horen en elkaar informeren. Ik wilde wel een doula. Toen ik mijn man vroeg naar zijn mening, vertelde hij, dat hij er al over nagedacht had en vond dat er iemand voor mij moest zijn tijdens de bevalling. Hij kende de mogelijkheid van een doula natuurlijk niet, maar na het kennismakingsgesprek wel! Hij vond ook, dat hij meer geïnformeerd was na het gesprek met z’n drieën. Ik wist het in wezen allemaal al. Bijvoorbeeld dat je ontspant als je gaat zoenen. En dat dat dan weer goed is voor de bevalling. Het was even nodig dat het allemaal gezegd zou worden, meer voor de ratio van Ard. Ik wist het vanuit mijn oer weten.

De bevalling.

Ik heb mijn bevalling als heel mooi ervaren, net als mijn man Ard. Ik kan me alles nog herinneren, de hele dag. Er is niet een stukje wat er uit springt. Het is een rondje, één geheel. Ik heb helemaal mijn lichaam gevolgd. En maar wachten tot het niet meer leuk zou zijn, maar dat moment kwam niet. Terwijl de weeën bij deze bevalling veel krachtiger waren dan die bij de vorige. Ik kon het heel goed aan. Omdat Ard me heel goed hielp en ook omdat Gonny er bij was. De greep die ze had voorgedaan in mijn onderrug hielp ook goed. Als ik die niet had gehad; die had ik echt zo nodig! De heftige oergeluiden die ik maakte tijdens het persen heb ik ook als prettig ervaren. Als het teveel wordt, moet jij je kunnen uiten, toch? Ik vond het ook geweldig, dat ik mijn kindje er gewoon heb uit gedanst. Het is natuurlijk een geweldig gevoel dat ik dit kon, daardoor voel ik me nu zekerder. Ik ben heel trots op mezelf. Dat ik het heb gedurfd! Dat ik heb gekozen om thuis te bevallen. Dat ik heb gekozen om het op mijn manier te doen. Met kaarsjes en met een doula. Me niet laten afleiden door een verloskundige of andere mensen om me heen. Dat maakte me als vrouw krachtig.

Mijn man bleek achteraf heel bang geweest te zijn dat iets mis zou zijn. Maar daar was ik me op dat moment helemaal niet van bewust. Ik was met mijn ding bezig. En ik wist het gewoon: het is goed. Als de vader met bepaalde angsten zit, is de doula is toch een vertrouwenspersoon, een soort buffer. Dus daarom was het ook fijn dat Gonny bij de bevalling was. Ard voelde zich ook heel verantwoordelijk. Gelukkig is er dit keer meer rust voor hem geweest. Tijdens de bevalling had hij het steeds druk (dit keer met helpen de weeën opvangen), maar we hebben meer kunnen samenwerken. En er was minder gestress. Wat hij heel prettig vond was, dat hij deze bevalling er helemaal voor mij kon zijn. Geweldig dat hij constant die greep kon doen. Elke keer had ik hem nodig en was hij er voor mij. Hij kijkt dan ook terug op een heel mooie bevalling. Dat zegt hij ook tegen iedereen. Voor hem is het geboorteverslag ook goud waard. Hij vond het heel mooi.

Hoe hebben we de doula ervaren.

Ik vind het belangrijk dat een doula is er niet alleen voor de moeder is, maar ook voor de vader. Het is ook een heel proces voor de man. Die wordt voor het eerst vader of voor de tweede keer. Het verschil tussen onze 1e en 2e bevalling (met doula)is, dat mijn man nu zijn verhaal ook kwijt kon, omdat er naar hem werd geluisterd. Het geboorteverslag dat Gonny had geschreven is voor ons ook heel belangrijk. Mijn man speelde een grote rol tijdens de bevalling en dat kon hij nu terug lezen. We vroegen ons wel van te voren af hoe dat zou gaan met Gonny straks er bij. Zou ze de hele tijd bij mij zijn. Of zou ze me met rust laten? Wel een beetje spannend vond ik dat! Gonny had van te voren wel duidelijk daarover verteld. Maar ik wist niet hoe dat bij ons zou verlopen. Ik benaderde het vanuit de ratio. Moeten wij wat doen? Ze is toch bij ons op bezoek. Een beetje onwennig toch. Maar Gonny gaf aan: “Ga lekker je gang”. En al heel snel weet je hoe het is, hoe het gaat. Het bleek gewoon vanzelf te gaan. Ard en ik waren met z’n tweetjes wanneer we dat wilden. Bij ons liet Gonny alles gebeuren. Ze zat op een stoeltje, dat vond ik heel mooi. Het liep gewoon.

In één woord een doula omschrijvend zou ik zeggen: ondersteunend. Ik vond het heel prettig dat ze er constant was. De verloskundige en de kraamverzorgster zijn er op hun eigen manier, vanuit hun eigen kennis en perspectief. Dat is niet verkeerd, maar ze hebben hun eigen doel. De doula is er vanuit ons perspectief. Dat alles goed is hoe jij het ervaart, dat is de kracht van de doula denk ik. Iets wat ons ook heel erg heeft geholpen, is dat ze dus terugkwam na de bevalling. Dat hielp ook met het verwerken. De evaluatie hoorde ook nog bij het hele verhaal. Bij een volgende bevalling kiezen we weer voor een doula. Ik vind het zo prettig. Dat er iemand voor ons is. We zouden het zo weer doen. Gonny werkt ook echt vanuit het hart en dan betaal je de factuur met plezier. Het is het super waard. Ard dacht dat het meer dan 1000 euro zou kosten. Toen hij hoorde van het bedrag zei hij: ”Nou, dat doen we gewoon!” En daar hebben we geen spijt van gehad, in tegendeel!

Bevalverhaal Abel (moeder)

Mijn vriend en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.

Genieten

Ik heb ontzettend genoten van mijn bevalling. Dat hoor je nou vrijwel nooit iemand zeggen. En ik had zeker niet durven dromen dat ik dit zou kunnen beweren over mijn eigen bevalling. Toch is het helemaal waar, en dan bedoel ik niet alleen dat het mooi, bijzonder, fijn was; dat was het allemaal, maar het was ook écht genieten, van de verbondenheid met mijn vriend en de mensen die er bij waren, van de kracht die ik voelde en het vertrouwen dat ik in mezelf had, maar ook van het heerlijke gevoel van het lijfje dat door me heen de wereld in gleed.

Van medisch naar natuurlijk

Hoe anders was mijn uitgangspunt geweest, maanden daarvoor. Wat ik van bevallen wist was het volgende: Het doet pijn. Het is gevaarlijk. Je knt het beste veilig in het ziekenhuis bevallen. Het is achterhaald om niet aan pijnbestrijding te doen. Inmiddels weet ik zoveel meer, en nu gelukkig ook nog uit eigen ervaring! Elke zwangere vrouw zal beseffen dat haar kindje er op een geven moment ook uit moet, en de beelden en verhalen om ons heen geven nou niet echt het vertrouwen dat dit iets prettigs zal worden. Toch hoop ik dat mijn verhaal zal helpen om erin te geloven dat dit absoluut wél kan, en dat bevallen allesbehalve pijnlijk, gevaarlijk of onmogelijk hoeft te zijn.

Ik kom uit een nogal medisch onderlegde familie, met een huisarts als vader en twee broers die geneeskunde studeren. Samen met de heersende beelden uit films en series bewezen de verhalen van vrouwen in mijn omgeving vooral dat bevallen iets lastigs zou worden, op zijn positiefs gezegd. Toen ik een avond alleen thuis was, ben ik ter voorbereiding wat youtube-filmpjes van bevallingen gaan kijken. Via via kwam ik terecht bij de documentaire ‘orgasmic birth’ en zag daar dingen die ik daarvoor voor onmogelijk had gehouden. Vrouwen die genoten van hun bevalling, zo mooi om te zien, krachtig, zonder angst, pijn en met zo veel liefde. Ik was er een beetje van in de war, en de weken erop las ik steeds meer over deze verborgen kant van bevallen.

De doula ontdekt

Via deze ‘alternatieve’ weg kwam ik er achter dat er zoiets als een ‘doula’ bestond, nog zo’n goed verborgen geheim. Met mijn vriend ging ik naar een voorlichtingsavond van het Martini Ziekenhuis, waar we gruwelden van de nare voorlichtingsverhalen. We wisten inmiddels al dat dit niet dé waarheid was. Gelukkig waren we er niet voor niets heen gegaan, want we spraken er met verschillende doula’s, en hadden meteen een klik met Gonny. Met haar hebben we veel, heel veel fijne gesprekken gehad, en kwamen zo steeds dichter bij ons eigen idee over bevallen en wat er voor mij en voor ons belangrijk was. Wat ontzettend waardevol is het voor me geweest om me zo goed voor te bereiden! Ook verlieten we snel onze verloskundigenpraktijk en kozen we voor een holistische verloskundige. Wat hier bijzonder aan is? Geen idee. In onze ogen is het enige dat anders was, dat zij wel de tijd nam om ons te leren kennen, onze vragen goed te beantwoorden en mij het vertrouwen te geven dat een vrouw prima in staat is om te kunnen bevallen – niet meer dan normaal voor een verloskundige, zou je zeggen, maar toch is dit een uitzondering. Ook maakte het veel voor me uit vooraf te weten wie er bij mijn bevalling zou zijn. We hoefden niet af te wachten wie er toevallig dienst had. En zouden ook niet te maken krijgen met dienstwisselingen.

Ontspannen

Tijdens mijn eigen voorbereiding was ik er achter gekomen wat het belang is van ontspanning bij een bevalling. Een ontspannen omgeving, ontspannen mensen om je heen, en vooral zelf totaal ontspannen kunnen zijn – dat maakt het verschil. Sommige boeken brachten het naar mijn idee bijna jubelend: het is zó eenvoudig! Je hoeft alleen maar te ontspannen en dan is een fijne bevalling binnen handbereik! Helaas heeft dit ook een keerzijde. Wat als je nou niet goed kúnt ontspannen? Ik was zelf zwanger geworden toen ik nog herstellende was van een fikse burn-out. Ontspannen was en is, op zijn zachts gezegd, nou niet bepaald mijn sterke punt. Ik was toen ik drie maanden zwanger was terug verhuisd naar het noorden vanuit de Randstad, samen gaan wonen met mijn vriend en net begonnen aan een nieuwe, veeleisende baan. Ik stond af en toe nog steeds echt bol van de stress. En daar hielp geen meditatie-momentje, mindfullness-cursus of yogales aan. Ik vond het zo moeilijk om iets te vinden om wat te kunnen ontspannen. Frustrerend om dan zo vaak te horen dat dit nou juist zo belangrijk was. Mijn stressniveau zorgde al voor genoeg schuldgevoelens tegenover het kindje in mijn buik. Gelukkig kwam ik er achter, mede door gesprekken met Gonny, dat er vele manieren van ontspannen zijn. Zo besefte ik me, persoonlijk detail, dat ik tijdens het vrijen met mijn vriend nooit problemen had om te kunnen ontspannen, hoe gespannen of gestrest ik ook was. Dit klinkt misschien raar, maar door dit simpele detail verloor ik in één keer heel veel onzekerheid en angst voor mijn bevalling. Met een gerust hart kon ik toen ook de boeken die wel erg enthousiast over ontspanning predikten, aan de kant schuiven en terug geven aan Gonny (ik heb denk ik wel tien boeken van haar geleend!). En voor mijn gevoel maakte de enorme liefde tussen mij en mijn vriend, heel veel goed van de negatieve effecten van stress op het kindje in mijn buik. Het kon toch niet anders of het moest wel voelen hoe welkom hij of zij was, en hoe verschrikkelijk veel zijn of haar ouders van elkaar hielden.

De bevalling begint

Op Eerste Paasdag werd ik om 7 uur ‘s ochtends wakker van kramp in mijn buik en een nat gevoel. Zou dit..ja! Het leek wel of mijn vliezen gebroken waren! Een gek idee dat het nu toch echt begonnen was. De dag ervoor was ik Gonny nog tegen gekomen in de supermarkt, waar ik zogenaamd aan het inslaan was voor de paasdagen. Maar blijkbaar was ik (ook) aan het inslaan voor mijn bevalling. Ik had al zo’n voorgevoel gehad dat ik Gonny tegen zou komen, en we dachten beide dat het nu niet lang meer zou duren. In bed maakte ik mijn vriend wakker, zei hem dat het nog wel even kon duren, maar dat mijn vliezen gebroken waren. Eerlijk gezegd dacht ik zelf al meteen dat het snel zou gaan. Mijn vriend was flink ziek geweest de dag ervoor, en ik hoopte dat hij nog wat kon slapen, omdat het nog een intensieve dag zou kunnen gaan worden. Hij viel gelukkig nog even in slaap terwijl ik al merkte dat de weeën (op dat moment dacht ik bij elke kramp: is dit een wee? Is dít een wee? Dit is dus een wee. Denk ik.) meteen regelmatig om de 4 of 5 minuten kwamen. Na een tijdje maakte ik hem dus toch maar wakker zodat hij zijn ouders kon bellen, die onze jonge hond op kwamen halen. Toen zij er waren, was ik net gaan douchen. Ik had niet gedacht dat ik daar 5 uurtjes later een prachtige zoon in mijn handen zou houden!

Ik was een tijd lang alleen in de douche. De krampen kwamen en gingen en werden heftiger. Ik was echt niet de hele tijd rustig en blij, ik vond het beangstigend, was ook bang voor wat ging komen. Ik dacht ook echt hele negatieve dingen, zoals: ik snap nu waarom mensen maar één kind willen! Dit nooit meer! Het was confronterend om te weten dat er geen weg terug was, dat het er nu op aan kwam. Toch vond ik daar in mijn eentje steeds meer vertrouwen en kracht terug. Ik probeerde veel verschillende houdingen, hurken, leunen, zitten, en merkte dat het echt vlot ging. Mijn vriend ging in de weer met het opzetten van het bevalbad. Ik had me er erg op verheugd om daar in te kunnen. Het is er echter niet van gekomen, de douche bleek de perfecte plek voor de geboorte van ons kindje. Op een geven moment liet ik mijn vriend Gonny bellen. Ik had het echt nodig om in het begin helemaal alleen te zijn, en zo in mezelf vertrouwen en kracht te vinden. Na een uur was Gonny er, en toen ze even bij me kwam kijken wilde ik eigenlijk niet meer dat ze weg ging. Overigens had ik daar, in de douchecabine, echt totaal geen besef van tijd – het leek niet te bestaan. Mijn vriend kwam nog eens langs en ik wilde hem ook graag dichtbij hebben, vroeg hem om op de wc te gaan zitten. Zo kwam hij dichter en dichter bij, tot we helemaal samen versmolten en hij een paar uur later onze zoon opving.

Op een geven moment voelde ik geen afzonderlijke weeën meer, maar een aanhoudende heftigheid en kracht, en ik wist niet goed meer wat ik moest doen voor verlichting, het leek of er geen enkel rustmoment was. Maar toen veranderde het, en ging ik totaal op in de golven die mijn lichaam voortbracht, het was heel bijzonder en heerlijk om me daar aan over te geven. Toch kon ik in mijn hoofd niet geloven dat dit al persgolven waren. Het leek me veel te snel. De verloskundige werd al wel gebeld, zij kwam een uur voordat onze Abel geboren werd in de badkamer zitten. Geweldig dat ze niets deed behalve er gewoon te zijn: geen inwendige onderzoeken, niet luisteren naar harttonen, geen dingen vragen. Dit zou allemaal voor zoveel afleiding hebben gezorgd van waar ik mee bezig was. (Voor mijn gevoel was ik trouwens ook met geen tien paarden de douche uit te krijgen geweest.) Ze kon geheel vertrouwen op wat ze zag en hoorde, en had het niet nodig om van buitenaf informatie te verzamelen. Ík was aan het bevallen, en daarom was ík ook de enige die zeker wist wat ik moest doen. Maar het oneindige vertrouwen van mijn vriend, mijn doula en verloskundige sterkten me enorm om dit zo te kunnen ervaren. Tegen mezelf zei ik voortdurend ‘alles komt goed (dit zegt mijn moeder altijd), ik doe het heel goed, ik ga helemaal open’, ik leunde en steunde op mijn vriend door de douchedeur heen terwijl de warme waterstralen op mijn rug vielen. Toen ik merkte dat het hoofdje van mijn kindje echt naar beneden kwam, visualiseerde ik ‘ik word enorm wijd! Het past!’, wat ik ook op dat moment vrij hilarisch vond, maar ik wist zeker dat het zou helpen. Ik zou niet uitscheuren of beschadigen, dat wilde ik niet en het leek me ook totaal overbodig. (Ik was en ben ervan overtuigd dat wij vrouwen fysiologisch gemaakt zijn om geboorte te kunnen geven, wat een onzin als iemand je wijs probeert te maken dat je ‘geluk’ hebt gehad als je er voordelig vanaf komt!)

Abel wordt geboren

Ik vond de persdrang een heerlijk gevoel. Het duurde misschien zo’n anderhalf uur in totaal, ik weet het niet precies. Het was heerlijk om me er aan over te geven, geluid te maken, mijn vriend te voelen en samen met mijn kindje dit door te maken. Uiteindelijk hield ik het gehurkt niet meer vol, en ging ik staan, in de deuropening, waarop mijn vriend het hoofdje van ons kindje aanpakte, terwijl ik wachtte op de volgende golf, die het lijfje geboren liet worden. Wauw! Wat een geluk en wat een liefde! Samen lachten we en huilden we van geluk, en zagen we dat we een prachtige, perfecte zoon hadden, die ons doordringend aanstaarde alsof hij vanuit een andere wereld kwam. Het was perfect, geweldig, heerlijk, een ervaring die mij mijn hele leven bij zal blijven. Van begin tot eind voelde ik dat ik samen met mijn kindje dit avontuur aan ging, dat zijn geboorte en mijn bevalling één waren. En wie had durven denken dat er voor mij zo iets mogelijk was als een extatische bevalling, met volop gevoelens van geluk en genot? Het maakt me heel gelukkig dat het zo verlopen is. En dat het zo op míjn manier gegaan is. Zelfs toen ik me helemaal over gaf aan de oerkracht in me, kon ik nog denken aan belangrijke dingen die ik gelezen of gehoord had – een manier van denken en doen die me helemaal eigen is, alles onderzoeken, nooit gedacht dat dat rationele zo goed samen zou kunnen gaan met het fysieke en emotionele! Fantastisch om te ervaren.

Vrouwen kunnen zelfstandig baren

Reacties van mensen om me heen zijn vaak dat ik geluk heb gehad, dat het een cadeau is geweest om zo te bevallen. Zelf weet ik dat dit absoluut niet waar is. Ja, ik ben intens blij dat het zo gegaan is, maar ik ben me er zeer van bewust dat dit voor een groot gedeelte te danken is aan mijn eigen voorbereiding, het vertrouwen van de mensen die erbij waren, en mijn eigen vermogen om op het moment van de bevalling te geloven in mijn eigen kracht en kunnen. Het is juist helemaal niets uitzonderlijks wat ik gedaan heb of hoe het gegaan is. Waarom zou je er als vrouw aan twijfelen of je wel kunt bevallen? Waarom zou je het níet kunnen? Waarom zouden wij, vrouwen, van alle wezens in ons dierenrijk, als enigen niet in staat zijn om zonder pijn, ellende en beschadigingen geboorte te geven? Het is gewoon niet waar wat ‘men’ daar over denkt. Wij vrouwen zijn geweldig goed in staat om te bevallen, het is een uitzondering als dat niet zou kunnen (minder dan 2 procent!). Maar net als dieren, hebben wij ook de goede omstandigheden nodig: ontspanning dus, vertrouwen, een prettige omgeving. Ik denk dat het in ieder geval belangrijk is dat je er over na denkt wat er bij je past, dat je je er van bewust bent dat de mensen die bij je bevalling zijn, de omgeving waar je je begeeft invloed hebben. Dat metingen, pijnbestrijding, en beslissingen van anderen invloed hebben op je bevalling. Ik hoop dat je als vrouw durft te kiezen wat er bij je past, wat er goed voor je voelt, vooral dat je beseft dat alleen jij dit kunt weten.

Ik ben geen bijzondere vrouw, geloofde zelf heilig in de medische wetenschap, en was ook echt bang en onzeker over bevallen. Ik hoop dat mijn verhaal je misschien kan helpen om te geloven dat een fijne bevalling voor je is weggelegd. Ik had ook nooit verwacht dat het zo zou kunnen gaan, dat ik er zo van zou kunnen genieten! Een doula heeft daar zo veel aan bijgedragen. Ik ben er van overtuigd dat thuis bevallen, in een zo ontspannen mogelijke setting, voor mij het verschil heeft gemaakt. Een doula is dan vrijwel onmisbaar – het onvoorbereid en alleen doen met je partner lijkt me gewoon een erg grote opgave. Helaas zijn de meeste verloskundigen veel bezig met meten en de ontsluiting in de gaten houden, in plaats van de bevallende vrouw goed aanvoelen en optimaal ondersteunen. Denk er goed over na wat dat meten voor jou toevoegt!

Steun van de doula na de geboorte

Ook de rol van Gonny ná de bevalling wil ik nog even noemen. In deze dagen ben je als verse moeder extra kwetsbaar, ik was dat tenminste zeer. Ik was dolgelukkig met Abel en het verloop van de bevalling, maar voelde me ook zeer wiebelig, doodop en euforisch tegelijk. En toen ik last kreeg van nachtmerries en angsten (ik kon de woorden van de stagiaire die het intakegesprek deed bij onze eerste verloskundige maar niet loslaten, die nogal boud stelde dat ik een verhoogde kans had op een postnatale depressie vanwege mijn burn-out-geschiedenis), was Gonny er meteen om me gerust te stellen in woord en gebaar. Dat maakt het zoveel lichter meteen, en dat is ontzettend belangrijk voor me geweest. Dank je wel Gonny, voor je begeleiding, dat je er altijd was en haarfijn aanvoelde wat mijn vriend en ik nodig hadden tijdens de bevalling. Zonder jou was het zo niet gelopen. Een doula is daarom een groot cadeau aan jezelf, je partner, maar zeker ook aan je kindje!