Abel (vader)

Bevalverhaal Abel (vader)

Mijn vriendin en ik hebben elkaars bevalverhaal pas gelezen toen we het allebei helemaal af hadden.

Zwanger en voorbereiden

Het is zaterdag 30 maart, mijn vriendin is gisteren uitgerekend. Toch is er geen tijd om ons druk te maken over een op handen zijnde bevalling. Mijn vriendin is grote inkopen aan het doen om de zondag door te komen en ik lig met koorts in bed. Daarbij opgemerkt dat we sowieso tamelijk ontspannen waren over het ter wereld brengen van ons kindje. Natuurlijk, het is spannend. Maar met veel voorbereiding en een vertrouwde en ontspannen omgeving moest de natuur zijn gang kunnen gaan. Mijn vriendin en onze zoon spelen de hoofdrol in dit stuk. Het zou hard werken worden dat wist ze, maar ze is er voor gemaakt. Ook dat weet ze. Wat mijn rol zou worden kon ik niet bevroeden. In de voorbereiding hadden we een paar boeken gelezen. Van het wat zweverige ‘Vrije geboorte’ kwamen we via Gonny bij het meer down to earth ‘Bevallen op eigen kracht’. Dit laatste boek heeft ons zeer goed geholpen. Het geeft een kritische kijk op de medicalisering rondom bevallen en over de strijd die vrouwen leveren met zichzelf en hun omgeving om natuurlijk en zonder ingrijpen te kunnen baren.
In ‘Vrije geboorte’ kwamen we de term doula tegen. Een ervaren iemand, die je gerust kan stellen tijdens de bevalling als je even niet meer weet waar je het zoeken moet. Dat leek mijn vriendin wel wat. Ik heb er altijd veel vertrouwen in gehad dat mijn vriendin het zelf kon. Ook zonder doula. Maar we wisten allebei niet wat voor nieuwe gevoelens en uitbarstingen er tijdens de bevalling gingen plaatsvinden. En dan kan het vertrouwen in mijn vriendin nog zo groot zijn; als alles nieuw is, kan het erg fijn zijn als er iemand is die dat voor je in een perspectief kan plaatsen. Het leek mij erg verstandig en geruststellend.

Kiezen voor een doula

We kwamen Gonny tegen op een kraammarktje in het Martini ziekenhuis op een infoavond voor zwangere stellen. Bij Gonny voelde het goed, zij zou het worden. In de gesprekken met haar naar de bevalling toe kwamen we er steeds meer achter hoe wij een geslaagde bevalling voor ons zagen en wat hiervoor nodig zou zijn. We hielden alle scenario’s open, maar we stelden ons vooral voor hoe wij het het prettigst zouden vinden. Geen ziekenhuis, geen ingrepen, de natuur zijn werk laten doen en vooral zo ontspannen mogelijk. Een voorspoedige zwangerschap gaf vertrouwen, maar vooral het bewustwordingsproces heeft ons erg geholpen. Als we het op ons af hadden laten komen, waren we zeker niet zo rustig aan de bevalling begonnen.

De bevalling begint

Maar we waren bij de zaterdag voor de bevalling aanbeland. Mijn vriendin was druk aan het hamsteren in de supermarkt en ik lag ziek op bed. Mijn vriendin had in de ochtend al gezegd dat ze zich vandaag anders voelde en dat ze dacht dat het niet meer zo lang zou duren. In de supermarkt kwam ze Gonny tegen. Voor Gonny een duidelijk teken dat er op korte termijn ‘iets’ stond te gebeuren.

Rond 7.00 uur maakte mijn vriendin me wakker. Ze voelde nattigheid, maar was er snel genoeg bij om een handdoekje op bed te leggen. ‘Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken’, zei ze. Ik kon eerst nog wel even gaan slapen. Zo’n vaart zou het niet lopen. Ze stuurde voor de zekerheid wel even een bericht naar haar moeder en Gonny, zodat ze op de hoogte waren. Een uur later werd ik weer wakker. Het was wel handig als ik mijn ouders even belde om de hond op te halen. Een pup, toen net vier maanden. Het leek ons niet heel handig om ons daar ook mee bezig te moeten houden tijdens de bevalling. Mijn ouders zouden er ruim een uur later zijn. Het begon nu wel spannend te worden. Ik kon me met de randzaken bezighouden terwijl mijn vriendin zich op de aanzwengelende weeën kon richten. Ze ging ‘even’ douchen. Ondertussen zat ik kort met mijn ouders in de keuken een kopje koffie te drinken. Ze namen de hond mee en ik pendelde tussen de keuken en de douche om mijn vriendin te helpen, drinken en eten te brengen en te vragen of ze iets nodig had. Vooral niet te veel vragen, dat had ze nodig. Aan haar manier van doen leek het mij dat ze vooral met zichzelf bezig wilde zijn, dus ik liet haar alleen in de douche maar bleef op de achtergrond om zo nodig aanwezig te kunnen zijn. Ondertussen heb ik het bevalbad opgezet. Geen water erin, want dan zou de douche niet meer aankunnen en dat was natuurlijk geen optie.

De doula komt

De tijd vloog voorbij. Het was alweer 10.30 uur geweest en mijn vriendin wilde graag dat Gonny over een tijdje zou komen. Die was er een uurtje later, met een tas vol spulletjes voor tijdens de bevalling. Toen Gonny er was, heeft ze eerst een tijdje samen met mij gewacht in de woonkamer. Na een kwartiertje ofzo (tijd is een vage mist tijdens de bevalling) wilde mijn vriendin Gonny wel even bij haar hebben. Het voelde voor mij eerst een beetje vreemd dat er wel iemand anders bij kon en mocht zijn en dat ik op de achtergrond was, maar ik besefte dat dit vooral een gedachte was die mijn eigen ego creëerde. Het was vooral belangrijk om te kijken wat mijn vriendin op dat moment nodig had. Toen ik ging kijken in de badkamer, zei mijn vriendin dat ze het fijn vond als ik op de klep van de wc ging zitten. Gonny zat ondertussen naast de douchecabine op de grond. Alleen maar zijn. Meer was ook niet nodig. Gaande de tijd verwisselden onze rollen en daar zat ik naast mijn vriendin op de grond. Doordat de douche al tijden aanstond, begon het in de badkamer steeds meer een tropisch regenwoud te lijken. De druppels drupten van het plafond op ons neer. Het enige dat ontbrak waren de planten. Die verzon ik er in mijn hoofd wel bij. Mijn vriendin greep zich vanaf dat moment om de paar minuten aan mij vast. Puffend en steunend hing ze over en tegen mijn schouder. Ik aaide haar door haar haar en gaf kusjes om dicht bij haar te zijn. Zo nu en dan probeerde ik haar schouders wat te masseren, maar dit werd subiet afgekapt. Op een korte sanitaire stop en een belletje naar onze verloskundige na, ben ik niet van haar zijde geweken. Om kwart over één was onze verloskundige er. Ze kwam tien minuten in de badkamer zitten en zei dat alles wel goed klonk. Ze ging wel even rommelen in de woonkamer. Met een waakzaam oor, dat wel.

De geboorte van Abel

Vanaf dat moment ging het snel. Zoals ik al eerder schreef, was tijd voor ons niet meer bewust aanwezig. Mijn vriendin begon meer geluid te produceren, maar voor mij totaal niet in een bepaald rimte. Ik had dus geen idee hoe ver ze eigenlijk al was. Wel dat ze zich helemaal overgeleverd had aan haar prachtige lichaam en tegelijk zeer goede voelsprieten voor haar omgeving. Gonny was op de achtergrond, maar ze zei wel dat het niet lang meer zou duren. Voor mijn vriendin was dit een positieve stimulans. Het verbaasde mij wel een beetje. Voor mijn gevoel was mijn vriendin nog niet zo lang aan het baren. Toen zei Gonny dat het snel zou kunnen gaan en dat ik mijn handen maar paraat moest houden, want Abel kon snel komen. Mijn vriendin ging staan met haar armen gespreid tussen de wanden van de douche. Niet lang daarna zag ik een deel van het hoofdje van mijn zoon naar buiten komen. Maar hij ging nog even een stukje terug. Hij vond het veel te fijn daarbinnen. Mijn vriendin deed het geweldig. Ze wachtte rustig af en bij de volgende wee kwam zijn hele hoofd naar buiten. Zijn warme, vochtige hoofdje lag in mijn handen. De verloskundige waarschuwde mij dat hij erg glad was, dus dat ik mijn handen er goed bij moest houden. Het ging fantastisch. Zijn lijfje gleed de wereld in en daar was hij. Onze zoon, Abel. ‘Welkom lieve jongen’. Alsof hij van een andere planeet kwam keek hij ons aan. Donkere ogen en een buitenaards hoofd. We waren vervuld van liefde voor elkaar en voor onze prachtige zoon die daar uit ontstaan is.

Tips voor aanstaande vaders

Tegen de mannen die twijfelen om een doula bij de bevalling te laten of er zelfs vijandig tegenover staan, zou ik graag willen zeggen: stel je vrouw centraal. Als zij denkt dat het haar zekerder en meer ontspannen maakt, steun haar. Hierdoor zal ze zich ook bij jou veiliger voelen. Juist door niet open over je angst te zijn of het niet willen toelaten, maakt dat je minder ontspannen naar de bevalling toewerkt. Waar je vrouw of vriendin ook om vraagt, steun haar en probeer in geen geval voor haar te beslissen of je onzekerheid op haar over te dragen, daar heeft ze niets aan. Als je als man denkt dat je het wel alleen kan, dan zal de doula nóg meer op de achtergrond zijn. Merkt zij onzekerheid dan zal ze dat wegnemen of ombuigen. Onthoud vooral, de zwangerschap en het vaderschap doe je samen, maar de bevalling moet je vrouw alleen doen. Laat haar beslissingen leidend zijn!