Geen categorie Archieven | Pagina 5 van 5

Nienke

Mijn ervaring met doula Gonny

Voorgeschiedenis

Eerst mijn voorgeschiedenis en dan waarom een doula? Hallo, ik ben Eva Kauffeld, samen met mijn man Henk wilde ik 7 jaar geleden een kindje. We raakten zo zwanger en de zwangerschap was mooi maar zwaar want ik was veel misselijk. De bevalling was erg zwaar, het kindje werd in mijn buik geschat op een 7 ponder. Met een vacuümpomp wilden ze het op de wereld halen, maar deze bleek lek te zijn, dus alles liep mis. Het hoofdje werd geboren en ik (moeder) zakte steeds verder weg, maar dat hadden ze nog niet door. Pas toen mijn man het aangaf, zagen ze hoe slecht het met mij ging. Maar de rest van het lichaampje moest er nog uit. Ik was al heel ver weg, maar perste nog wel mee. De gynaecoloog zette zijn voet tegen het bed en begon echt te trekken. Dat heeft vast veel pijn gedaan. Ik heb toen veel bloed verloren. Mijn hb was na de bevalling 1.4. Dus ik was bijna dood!!!
Mijn man en moeder vertelden mij dit verhaal later, omdat ik toen al ver weg was. Onze zoon Jupiter woog geen 7 pond, maar 9,5 pond, dat is wel een heel verschil. Hij was een ontzettend grote baby!!!!
Hij was helemaal schoon, ze hoefden hem niet eens schoon te wrijven. Zijn Apgarscore was een dikke 10. Nou, wat wil je nog meer. Door het grote bloedverlies en alles samen tijdens de bevalling heb ik een bloeding in de hersenen gehad. De eerste 1,5 jaar na de geboorte van Jupiter kon ik niet lopen. Ik zat in een rolstoel. Doktoren en mensen in mijn omgeving zeiden dat er niets aan de hand was en dat ik mijn leven moest oppakken. Maar dat lukte me niet. Toen ben ik weer opgenomen in het ziekenhuis in Groningen en toen bleek dat door het overmatig bloedverlies en de bloeding in mijn hersenen mijn hypofyse was afgestorven. Mijn bijnieren werkten niet meer en het bleek dat ik een zeer zeldzame ziekte had overgehouden aan die zware bevalling: het syndroom van Sheehan. Al die tijd geloofde niemand mij, maar al die tijd had ik gelijk gehad. Hierdoor heb ik het eerste 1,5 jaar veel van Jupiter gemist. Wat ik de dokters kwalijk neem. Na een paar jaar wilden we weer zwanger worden, dit kon echter niet meer op de gewone manier. Dus heel lang hormonen geslikt en veel naar het ziekenhuis gemoeten. Totdat we in januari 2008 een i.u.i behandeling deden en gelijk al daarna bleek ik zwanger te zijn. Dat was geweldig, onze zoon Jupiter zou eindelijk een grote broer worden! De eerste 5 maanden was ik veel moe, maar ik ben niet misselijk geweest.

Contact met Gonny

Er was op een gegeven moment een 9-maandenbeurs in het WZA in Assen, daar leerde ik doula Gonny kennen. De angst voor deze bevalling begon een beetje te komen. De doula’s vertelden wat hun werk was. Ze helpen en coachen je tijdens de bevalling en ze houden je steeds in de gaten. Ik kreeg heel wat folders en die ging ik thuis eens doorlezen. Maar met Gonny klikte het gelijk al op de beurs Ze gaf me een goed en vertrouwd gevoel van binnen. Dat vertelde ik mijn man Henk toen ik thuis kwam. Hij wilde Gonny ook wel leren kennen voor hij iets besloot, dus maakten we een afspraak en stelden al onze vragen. En al snel hadden we besloten om het toch te doen. Gonny is mee geweest naar het ziekenhuis om te kijken hoe de baby groeide en me te helpen met vragen te stellen aan de gynaecoloog. Ze stond steeds achter ons. Dat was wel fijn. Gonny is nog 1x langsgekomen bij ons thuis om alles door te nemen en al onze geboortewensen op papier te zetten. Ik wilde dat er veel foto’s werden gemaakt zouden worden en dat ik alles zou zien van de bevalling en dat Gonny me goed in de gaten zou houden!!! Alles stond op papier, ook dat ik door een anesthesist geprikt zou worden en dat ze niet eindeloos zouden doorprikken.

De bevalling

Om 2.15 uur ‘s nachts waren thuis mijn vliezen gebroken. Eigenlijk onmogelijk, want ik kon geen spontane bevalling krijgen door mijn ziekte. Maar goed!! We regelden dat oma thuis op Jupiter zou gaan passen. In de tussentijd hadden we het ziekenhuis al gebeld. Toen we in het ziekenhuis waren was het al 03.00 uur. We belden na een paar uur Gonny, die zou gelijk komen. Ze was er al heel snel.
Ze hielp me overal mee. Ik heb nog op een skippybal gezeten. Ze masseerde mijn benen. Er was muziek. Ze hield alles in de gaten en ze was er voor Henk, die de bevalling ook zag aankomen. Iedere wee zette ik mezelf er goed door en Gonny masseerde me steeds. Op een gegeven moment kwam de verloskundige om te kijken hoe ver ik was. Ik bleek al 6 centimeter ontsluiting te hebben. Ze heeft gekeken of ze mij kon prikken voor een infuus. Toen ze dat niet aandurfde stelde Gonny voor om er een anesthesist bij te halen. Dus werd ik naar de o.k. gereden met doula Gonny die aan mijn zijde bleef. Ik bleef daardoor rustig en dat werkte voor de baby ook goed. Het infuus zat er vrij snel in. Toen werd ik naar de verloskamer gebracht. Daar was Henk, die alle spullen van ons al daarheen had gebracht. Hij was blij dat het infuus in 1x zo goed was ingebracht. Ik kreeg steeds vaker en pijnlijkere weeën en wist me soms geen raad. Maar Henk zei lieve dingen en doula Gonny masseerde me en wist me er goed bij te houden. Ze zei: “Het komt goed”. De verloskundige en de verpleegkundige waren ook zo lief. Iedereen hield me in de gaten. Op een gegeven moment kwam ook mijn moeder binnen en werden de weeën ook steeds steviger. De enige die me toen nog mij mocht masseren en tegen mij mocht praten was Gonny. Ik kon niet meer tegen al die drukte en aangeraakt worden. Ik keek naar haar als ik pijn had, ze pufte mee en aaide mij. Ik mocht knijpen in haar hand zodra ik me niet meer lekker voelde Ik weet echt alles nog van deze bevalling. Toen moest ik op een gegeven moment mee persen. Mijn moeder hield mijn hoofd vast, Gonny bleef aan mijn zijde en Henk maakte foto’s en zei lieve dingen. “Nog 2x persen”, zei de verloskundige, ”en dan is het er”. Dat waren de zwaarste weeën, ik perste hard en toen kwam de baby er uit. Gonny zorgde dat ik mee kon kijken (via de spiegel) en vertelde wat er allemaal gebeurde, ieder moment. De verloskundige legde de baby bij me, Henk knipte de navelstreng door en ze lieten me de moederkoek zien. Gonny heeft veel foto’s gemaakt van de geboorte, zodat ik niks gemist heb. Toch heb ik wel weer veel bloed verloren Maar nog net geen bloedtransfusie zeiden ze.

Geboren

Toen de baby was geboren, was het nog een verrassing wat het was. “Hoera, het is een meisje” zei de verloskundige en dat vonden we geweldig. “Nu hebben we van beide wat” zei Henk snikkend.
Wat vond ik het mooi al die gezichten die onze dochter en mij bekeken. Toen vertelden we haar naam: Nienke Marije Jet. Een prachtige naam vond iedereen. De kinderarts bekeek Nienke en haar bloedsuiker bleek wat laag. Haar score was dus een 9, nou hartstikke goed. Toen mocht ik haar haar eerste flesje geven, dat was een mooi moment. Gonny vertelde hoe ik het flesje moest geven.
Iedereen mocht Nienke even op schoot en ik wilde nog wat foto’s van de verloskundige met Nienke en de doula. Mijn moeder en Henk en ik stonden ook veel met haar op de foto!!! Gonny heeft Henk nog even een sigaret buiten laten roken en ze heeft ons toen alleen gelaten. Alle artsen, Henk, mijn moeder en Gonny vonden dat ik de bevalling ontzettend goed had gedaan. Iedereen vond het knap gedaan. Maar allemaal met steun van een hele lieve doula Gonny. Ze heeft ons zoveel bijgestaan. En dat hadden we wel nodig na al die nare ervaringen van 7 jaar geleden. Nu durf ik zeker een derde zwangerschap en bevalling aan!!! Het is wel het mooiste om niet te weten of je zwanger bent van een meisje of een jongen. Dat moment moet je bewaren voor de bevalling. Dat was een heel mooi moment. Dus voor iedereen die dit leest: laat verrassingen zo zijn. Je hoeft niet te weten wat het wordt. “Het belangrijkste is dat het gezond is” zei onze zoon! Het is geweldig als je verteld wordt als je bevallen bent wat het is. Dat is zo’n dubbele verrassing. Een echte verrassing van 4200 gram in ons geval! En dat doula Gonny er bij was, was een ontzettend rijke ervaring, want zonder haar had ik het zeker niet gekund. Iemand die zo dicht bij je staat. Ze heeft zoveel geregeld, ook veel nazorg. Mensen die echt bang zijn, net zoals ik was, moeten in een doula geloven. Deze mensen doen zo ontzettend veel voor je. En ze geven je meer krachten waar van ik dacht dat ik ze niet had. Maar doula Gonny heeft me laten zien en voelen dat ik heel veel krachten heb. Bedankt Gonny.

Het nagesprek.

Doula Gonny is 2 weken na de geboorte van Nienke nog weer langs geweest om na te praten of we tevreden waren over hoe ze alles heeft gedaan. We vertelden haar dat we zeer tevreden waren. Ze heeft ons echt doorheen geholpen. Ook vulden we nog een papier in over de tevredenheid. Doula Gonny had voor ons nog een verslag gemaakt over de hele bevalling. Zo kunnen we precies lezen wat er allemaal is gebeurd. Ze heeft ieder uur en ieder moment in het verslag opgeschreven. Leuk om terug te lezen en ze had ook nog wat mooie foto’s erbij gedaan. Voor later, voor Nienke en ons.
We hebben lang nagepraat en we maken ook gauw weer een afspraak. Ze heeft Nienke nog even op schoot gehad en daar hebben we nog wat foto’s van gemaakt. Doula Gonny, we hebben een goede herinnering aan jou en kunnen nu ook zeker een volgende bevalling aan!!!! Voor iedereen: neem een doula. Ze kan zoveel angsten bij je wegnemen en je hebt er zeker een hele leuke tijd aan. Je moet wel iemand nemen die bij je past. Doula Gonny paste bij ons. Ze heeft ons echt ieder moment laten meemaken en ons overal bij betrokken. En dan ook nog zo’n mooi verslag krijgen, wat je altijd kunt teruglezen. Dat is echt een kostbaar geschenk! Hopelijk zijn er na mijn verhaal veel vrouwen die het aandurven om net als ik een doula er bij te halen. Het is zo kostbaar om je hele bevalling mee te maken, ook als je angstig bent. En wat is nou mooier om ook nog gewoon te bevallen zonder al die hulpmiddelen? Daar kun je echt een doula bij gebruiken.

Groeten van Eva Kauffeld, Henk, Jupiter en Nienke.
Nienke is geboren op 15 september om 12.59 uur!

Wieke

Mijn zwangerschapscoach

“Dat je me belt zegt al genoeg. Je weet al wat je aan een doula hebt”. Ik heb Gonny Cappers aan de lijn. Ik twijfelde heel erg: zal ik bellen of niet? Is het wat voor me, zo’n doula? Maar Gonny heeft het juiste antwoord al! Tijdens dit eerste telefoongesprek is het al vertrouwd. Zij coacht me vanaf dat eerste gesprek door de soms moeilijke, maar altijd bijzondere laatste weken van mijn tweede zwangerschap. Doula’s bij de bevalling, daar had ik wel eens over gelezen. Maar dat Gonny mijn grote steun zou zijn tijdens de zwangerschap, dat wist ik nog niet.

Als ik bel, ben ik ongeveer 34 weken zwanger. Ik ben alleen, zonder partner, en ik zorg voor onze dochter van drie. Mijn vriend is in Afghanistan op uitzending waar in die periode stevig wordt gevochten. Ik maak me terecht zorgen of mijn partner wel op tijd terug zal zijn. En hoe die zich zal voelen als hij thuis is. Ik heb amper tijd om aan de zwangerschap te denken. Het is niet de bevalling waar ik tegenop zie, integendeel. De geboorte van onze dochter verliep volgens het boekje. Ik vond het een geweldige ervaring, niet gemakkelijk, maar onvergetelijk. Mijn vriend was erbij en hij was onmisbaar. Het idee dat hij niet bij de bevalling zou kunnen zijn maakt me somber. Maar er is geen tijd voor somberheid. Ik werk me een slag in de rondte. Praktische dingen moeten geregeld worden aan het eind van de zwangerschap! Kraamzorg, kaarten, oppas. Beslissen, regelen. Doen. Veel telefoon, bezorgde mensen, doden en gewonden in Uruzgan. En ook: elke dag de zorg voor mezelf en mijn dochter. En o ja. Ik ben ook nog zwanger!

Hoewel mijn zwangerschap goed verloopt, heb ik amper tijd om stil te staan bij het wonder dat in mijn buik groeit, beweegt en leeft. Ik werk, heb het druk, schrijf een boek, probeer me te ontspannen en heb ondertussen het gevoel dat ik onder grote druk sta. En dat wil ik niet! We praten open. Wat een opluchting, Gonny weet precies waar ik mee zit. Het is heerlijk om over de zwangerschap te babbelen. En wat er komen gaat, de bevalling. Ik krijg praktische tips, een luisterend oor, levenswijsheid, steun. Maar bovenal: vertrouwen in wat komen gaat.

We maken goede afspraken. Gonny zal bij de bevalling zijn als mijn vriend er niet is. Ook heb ik geregeld dat mijn broer in die situatie erbij zal zijn. Hij is praktisch en kordaat en hij kan juist die dingen regelen die nodig zijn. Maar het belangrijkste in die fase is dat Gonny me steunt en coacht in de zwangerschap. We bellen geregeld en ze houdt heel goed de vinger aan de pols. Lukt het? Hoe voel ik me? Hoe gaat het? Ook maken we samen een bevallingsplan. Dat helpt me om me ook in de drukte te focussen op de aanstaande bevalling.

Het lukt me na veel bellen en geregel. Mijn vriend mag met de eerste shift het oorlogsgebied verlaten! Ik ben dan 38 weken zwanger. Zelfs als ik hoogzwanger met mijn dochter in de auto naar het vliegveld ga, is Gonny stand-by. Terwijl iedere hoogzwangere vrouw op de bank gekruld een boek leest, zit ik zes uren in een auto. Ik ben het zo zat! Ik wil het liefst in een cocon, zonder telefoon, zonder stress en alleen nog maar zwanger zijn.

En dan is mijn vriend thuis, we zijn compleet. Of.. nog even en dan zijn we extra compleet! Die laatste weken van de zwangerschap voelt als gestolen tijd waarvan we volop genieten. Er zijn ook lastige momenten. Tenslotte hebben we allebei een heel intense periode meegemaakt. Gonny blijft in deze periode op de achtergrond beschikbaar.

We bellen regelmatig en het is fijn om mijn gevoel te bespreken. Opeens bekruipt me het idee dat ik nog helemaal niet klaar ben voor de bevalling! Zo raar, alsof ik iemand anders wil inschakelen voor de laatste fase. Ook hier loodst ze me doorheen.

Het is twaalf dagen na de uitgerekende datum dat ik de eerste weeën voel. Ik weet het zeker: ik ga bevallen. Het voelt goed en ik zie uit naar wat komen gaat. Gek is dat, het doet pijn maar het is niet erg. De komende zes uren worden de weeën heftiger en na een korte en heftige weeënstorm wordt hij geboren, in het ziekenhuis. Twee keer persen! Ik pak zelf mijn kerngezonde blozende zoon aan en ik ben op slag verliefd. Hij ligt op me en hapt vrijwel meteen de borst. Een natuurtalent is hij. En mijn vriend is erbij. We genieten echt.

Het is en blijft een onvergetelijke ervaring, een prachtig moment. Een moment waar ik niet zo van had kunnen genieten zonder de voorbereiding met Gonny. Juist die ontspanning, weten dat ze er elk moment kon zijn als het nodig was gaf me de focus en de rust.

Of een doula wat voor mij is? Jazeker! En ik weet zeker, als jij dit leest, dan moet je haar zeker ook even bellen!

Wieke

Ayla

Verslag van de geboorte van Ayla

De geboorte van mijn lieve Ayla

Kort na de verwekking van mijn tweede kindje, verbrak de relatie met de vader van mijn kinderen.
Hoewel ik de zwangerschap absoluut nog steeds als een heel groot en gewenst geschenk beschouwde, ging ik af en toe toch door een moeilijke tijd. Met name toen de bevalling naderde, voelde ik me vaak eenzaam en verdrietig. In mijn omgeving was op dat moment geen geschikt persoon beschikbaar die mij werkelijk goed zou kunnen bijstaan tijdens de bevalling en dat gaf me veel spanning en onrust. Mijn zwangerschapsyoga-docente gaf mij een folder van Doula Gonny.
Na het lezen hiervan, voelde ik direct dat dit voor mij de perfecte steun zou kunnen zijn. Na een verkennend telefoongesprek volgde een hele prettige persoonlijke kennismaking met Gonny.

Gonny is een heel warm mens en toont zich oprecht betrokken. Ze heeft mij fantastisch gesteund tijdens deze intense en blijde gebeurtenis, de geboorte van mijn prachtige dochter Ayla. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat dit op mijn pad kwam, want door Gonny haar aanwezigheid aan mijn zijde zowel voor, tijdens als na de bevalling, heb ik mijn kindje het leven kunnen geven in een harmonieuze, veilige en warme omgeving. Ik lees nog regelmatig met heel veel ontroering het verslag dat Gonny heeft gemaakt van de geboorte van mijn dochter.

Marleen

Charlotte

Verslag van de geboorte van Charlotte

Karin (35)
“Toen ik voor het eerst door had dat ik zwanger was dacht ik eerst: “Joepie” en direct gevolgd door: ”O jee, straks moet de baby eruit…”. Dat was al jaren mijn angst. Als ik zwanger zou worden dan moest de baby er uiteindelijk uit. Maar ik had het altijd vooruitgeschoven want het was nog lang niet zover, maar nu wel. Ik probeerde er niet te veel over na te denken, het duurde immers nog zeker een half jaar. Toen las ik in een tijdschrift over een Doula, dat zou echt wat voor mij zijn. Iemand die de hele bevalling bij mij zou blijven en mij waarschijnlijk beter zou begrijpen dan mijn man. Hij is echt de beste, de liefste, de knapste etc, maar of hij mij écht zou kunnen bijstaan tijdens de bevalling daar was ik niet zeker van en ik wilde het ook niet afwachten. Een verloskundige komt ook pas in het laatste stadium. Dat leek mij ook vreselijk en die zou vooral met de geboorte van het kind bezig zijn. Logisch, maar wie zou mij een beetje bedaren als het nodig zou zijn. Je hebt geen idee bij een eerste bevalling wat er gaat gebeuren, hoe je gaat reageren. Ik was vreselijk bang dat ik in paniek zou raken en zou gaan hyperventileren. Mijn moeder of een vriendin erbij was voor mij geen optie. Het tijdschrift van de doula kon ik nergens meer terugvinden en ik ging er ook van uit dat dit alleen in het westen van het land bestond. Voor de 20 weken echo moest ik naar het ziekenhuis en daar zag ik een poster van een informatie avond van een doula, alleen de avond was al geweest. Ik heb een foto van de poster genomen en enkele weken later heb ik een mailtje gestuurd of er nog een avond zou komen. Gonny Cappers heeft toen met mij contact opgenomen, is bij ons langs geweest en het klikte direct! Guus, mijn man, vond het eigenlijk allemaal prima, het was tenslotte mijn bevalling vond hij.
Hij had ook zeker niet het gevoel dat zijn plaats werd over genomen, ik denk stiekem dat hij het zelfs wel prettig vond want dan lag niet alle “verantwoording” bij hem. Er volgde nog een ontmoeting, eerst hadden we om de 6 weken contact en later werd dat vaker. Op het einde werd ik steeds zenuwachtiger en dan mailde ik Gonny die mij vervolgens weer gerust stelde. Guus was toch wat nuchter als ik de zenuwen had en dat kon ik soms niet gebruiken. Ik weet dat er miljarden mensen op de wereld geboren zijn, maar nu moet het bij mij gebeuren, das is toch even andere koek!! Uiteindelijk was ik, na inmiddels 12 dagen over tijd, voor controle in het UMCG, te hoge bloeddruk!! “Mevrouw, u moet blijven!”. Hier had ik mij helemaal niet op voorbereid en er was eigenlijk acute paniek, nu ging het toch echt gebeuren want de volgende dag zou de baby gehaald worden! Even later toen ik in het ziekenhuisbed lag en absolute rust moest houden (ik mocht zelfs niet meer uit bed, alleen om naar het toilet te gaan) heb ik Gonny gebeld. Zij is toen direct gekomen.
Het vervolg van het verhaal is in foto’s.

Suzanne

Verslag van de geboorte van Suzanne

Toen ik in verwachting was van mijn vierde kindje, heb ik al vroeg in de zwangerschap besloten om er deze keer een doula bij te vragen. De vorige bevallingen waren vlot verlopen. Ik voelde me goed ondersteund door mijn man, maar niet altijd goed begrepen. Ik had sterk de behoefte aan een vrouw om mij heen, die er helemaal voor mij zou zijn. Die me zou begrijpen en aanvoelen. Emotionele ondersteuning ook vooral. Al vroeg in de zwangerschap heb ik dit dan ook geregeld. Mijn man vond het prima, omdat het mij een veilig gevoel gaf. En dat vond hij heel belangrijk. Ik moest tenslotte “de prestatie” verrichten. Toen de weeën regelmatig werden heb ik Gonny gebeld. Ze kwam zo snel mogelijk. Dat vond ik een fijn idee. Het was fijn om haar erbij te hebben. Ik herinner me dat toen ik de verloskundige hoorde aankomen over het grind, dat ik me even flink kon uiten tegenover de doula. Ik was even erg opstandig, en hier werd niet over geoordeeld door haar. Het mocht er gewoon zijn. Heerlijk! Verder was ze aanwezig op de momenten dat ik haar nodig had. Niet overheersend. Ik had het gevoel in goede handen te zijn. Dat was mijn laatste bevalling. Als ik nog een kindje had gekregen, had ik zeker weer de doula ingeschakeld. Want het is me zeer goed “bevallen”!!

Marian Wilgenhof

Milan

Verslag van de geboorte van Milan

Om allerlei redenen hadden wij samen besloten om in het Parthuis in Groningen ons tweede kindje ter wereld te brengen. Toen ik (30 weken zwanger) nog eens een keer ging kijken kreeg ik een heel naar gevoel toen ik daar in de verloskamer stond. Het had iets zo vreemds en niet bij mij passend dat hier het kindje zou komen. Ik besloot toch maar thuis te bevallen. Maar er waren een aantal angsten en onpraktische dingen waarom wij daar juist niet voor gekozen hadden.

De doula voelt het goed aan

Ik had al eerder van een doula gelezen en heb meteen opgebeld. Gonny en Nadine aan de telefoon gehad; ik had meteen een gevoel van begrip en warmte. Vragen over alternatieve methoden en opvattingen en wensen over bevallingen hoefden van mijn kant niet verder uitgelegd en verdedigd worden. Daar had ik soms last van als ik met de verloskundige of zelfs vrienden ging praten. Gedeeltelijk komen deze opvattingen daardoor dat ik van herkomst Duitse ben en ook de taak als verloskundige in Duitsland iets afwijkt van die in Nederland. In Duitsland blijft de verloskundige veel langer bij een bevalling aanwezig en geeft daardoor de vrouw ook in het eerste en tweede stadium van de bevalling ondersteuning. De keuze was snel gemaakt, gevoelsmatig en totaal juist. Gonny heeft bij haar voorafgaande gesprekken met ons een vrij duidelijk beeld kunnen krijgen van wat vooral ik wilde en waar ik bang voor was. Zij heeft ook zo nuttige boeken aanbevolen. Ik heb elke bladzijde van “Ina May’s Guide to Childbirth” van Ina May Gaskin verslonden. De gesprekken met de doula en het boek hebben mij een heel ander gevoel voor mijn eigen krachten en mijn lichaam laten krijgen. Wat ik mij toen bewust werd, was dat ik het gevoel had helemaal niet te kunnen ontspannen en dat dit de reden was dat ons eerste zoon na 2,5 dagen weeën en met toedienen van een infuus in het ziekenhuis geboren was. Ik heb aan mijn eerste bevalling geen echte angsten of nare herinneringen over gehouden. Maar ook geen heel fijne en vooral geen gevoel van volledig vertrouwen in mijn eigen lichaam, dat die het kan doen – de geboorte is een beetje langs mij heen gegaan. En tijdens mijn laatste weken van de tweede zwangerschap kwam het verlangen en vertrouwen boven dat het deze keer anders zou gaan. En het is anders gegaan!

Een eigenzinnig kindje

In week 36 bleek ons kindje ook na een moxa behandeling en bepaalde yogahoudingen nog steeds in een stuit te liggen. Het was een moeilijke beslissing om toch een versie (draaipoging door een arts) in het ziekenhuis te laten doen. Ik had het gevoel dat dit iets niet-natuurlijks was, anders was het kindje vanuit zich zelf gedraaid. Door ontspanningsoefeningen die ik bij Gonny geleerd had, had ik er juist vrede mee dat het kindje zou komen zoals het zelf wilde. Maar een thuisbevalling zou er nu niet meer in zitten. Dat vond ik jammer. Toch maar naar het ziekenhuis. Ik vond het daarom zo geweldig dat Gonny ons met liefde wilde begeleiden. Onderweg heeft ze mij nog op een plaatje van een stromend kanaal gewezen wat bij het ontspannen straks kon helpen om het wijde en de openheid te visualiseren. Eenmaal bij de arts ging alles heel snel. Ik was volledig ontspannen en het kindje ging zo soepel meedraaien dat zelf de arts er versteld van stond. Ik had zelf het gevoel dat dit nooit anders bedoeld was. Later aan de monitor ter controle van de hartfrequentie beleefden wij met zijn drieën zo’n enorm gevoel van vreugde en geluk omdat het gelukt was. En het kindje bleef in deze positie liggen!

Vandaag is het feest!

Op de dag van de bevalling kwam Gonny ’s ochtends om acht uur nadat ik sinds middernacht beetje bij beetje vruchtwater had verloren. Omdat het kindje nog niet ingedaald was moest de bevalling dus in de komende 24 uur gebeuren en dat maakte dat ik mij toch iets ongemakkelijk voelde. Toen Gonny hier kwam had ik nog niet echt het gevoel dat het kindje snel geboren zou worden. Wij hebben Luciën, de grote broer, nog uitgezwaaid die naar oma en opa ging en toen werd het ineens stil. In mij en in het huis. En nu kon ik het zeker voelen, als de stilte voor een storm. Met Gonny heb ik nog allerlei plannen gemaakt: wandelen, boodschappen doen, uitgebreid ontbijten, een lekkere, aansterkende soep voor na de bevalling maken… Uiteindelijk hebben wij een heel eind gewandeld, langs het meer en halverwege zaten wij op een bankje uit te rusten. De hemel betrok een beetje en toch was het nog heel vrolijk weer, als een deken die het felste licht buiten houdt en zo een enorme rust creëert. Aan de waterkant zittend wees Gonny mij op de overkant, een heel eind weg en toch te halen. En als je daar eenmaal bent kijk je om en weet dat het de moeite waard was de overtocht aan te durven. Ik zou dit beeld in gedachten houden… Terug gekomen heb ik een heerlijk ontbijt gekregen en met de laatste hap dacht ik, dat zijn nu de weeën, nu begint het. Bij het wandelen kon ik lekker doorlopen ook was er toen al af en toe een. Ik durfde het bijna niet te noemen. Gonny was zo rustig, legde een paar spullen klaar vroeg mij wat ik nu het liefste deed. Wij zetten op het dressoir allemaal mooie dingen neer die ik graag wou zien en ruiken. En dat was het fijnste, dat Gonny nu wist wat ik nodig had. Vanaf nu ging het heel snel. Reinder was net terug van oma en opa en had nog even kunnen douchen en wat eten. Eerst was Gonny het die mij bij de weeën hielp, mij vasthield, mijn rug tegen de pijn ondersteunde of alleen bij mij op de grond ging liggen of zitten. Van haar ging een enorme rust, vertrouwen en wijdsheid uit. Ik kon voelen dat alles wat ging komen juist voor ons was. Na een paar momenten ging Reinder mijn bekken en rug masseren en bij mij zitten en ik heb de hele bevalling geen enkele wee alleen op moeten vangen. Ik heb mij zelf zo sterk en zelf opgevangen gevoeld dat ik met mijn volledige toewijding elke wee kon ontvangen. In de rust daartussen kon ik diep in mij gaan en élke wee durven te verwelkomen. Ik weet nog dat ik de hele tijd een lach op mijn gezicht had en die ook niet meer wegging totdat het kindje er was. Toen de verloskundige kwam was ik al in een soort trance, voelde dat zo sterk dat het mij helemaal niks meer uitmaakte terwijl ik daarvoor nog overal bang voor was. Na nog een poosje onder de douche geweest te zijn (wat de verloskundige voorgesteld had) mocht ik op mijn bed om te kijken of het echt al volledige ontsluiting was.

Ik wou graag hurkend of zittend bevallen. Maar ik kroop als een kat op handen en voeten op het bed, mij aan het hoofdeinde vasthoudend. En zo wou ik ook graag blijven tot verbazing van de anderen. Ik mocht het kindje nu naar buiten brengen en Gonny en Reinder waren allebei naast mij op bed. Maar dit ging ik nu zelf doen. Ik kon het kindje nu echt in mij voelen en het zou meehelpen. Hoewel ik mij de hele tijd zo bewust was van Reinder en dat ook nodig had om elke wee te doorstaan, was ik met mijn oerkracht nu alleen en het voelde de eerste keer bevrijdend in een soort leegte mijzelf op te vullen met mijzelf. Dat was het pure vrouwzijn met alle krachten die ik daarvoor ontvangen had en die ik nu mocht voelen. En wat heeft dat met mij gedaan! Op het moment dat ons zoontje geboren werd was ik ineens volledig vrouw. Er kwam een andere dimensie bij. Na 4 uur weeën was ons gezond en stevig zoontje Milan geboren. Zo tevreden en rustig ging hij na een ½ uur meteen bij mij drinken en kroop helemaal tegen mij aan. Alsof ik hem altijd al kende…

Mijn droom is uit gekomen

Onze doula Gonny heeft mijn bevalling tot een feest gemaakt, waarbij open, verbonden, dansend, vol vreugde en soms verbazing, liefde, toewijding en vooral blijheid (en ook hard werken…) ons zoontje ter wereld kwam. Nu besef ik dat niet alleen de bevalling iets zeer spiritueels had. Ook de liefde tussen mij en Reinder en ons ander zoontje Luciën is zo veel meer geworden. Vooral de intimiteit en manier hoe ik de verbinding met Reinder tijdens de bevalling ervaren heb, het mij-volledig-laten-gaan, mij echt laten zien, heeft een enorm diepe laag in ons geraakt en dat voelt zo goed.

Zonder Gonny was mij dat nooit gelukt!